The day I introduced my voyage

Vier maanden verblijven aan de andere kant van de wereld. Op een paard galloperen in de Outback, struinen en slapen in Middle-Earth, op de foto met Mickey Mouse in Disneyland, wandelen over de Chinese muur en leven als een echte nomade in een Mongoolse tent. Dat is zo episch mogelijk gezegd wat mij de komende vier maanden te wachten staan. Nerveus? Nu wel, ja.

Mijn naam is Lucinda, voor het gemak op reis ook wel 'Lucie'. Kort gezegd ben ik een klein meisje met een grote bril en roodgeverfd haar en met sinds afgelopen jaar (2013) haar Vwo-diploma op zak. Toen we in de vijfde klas zo langzamerhand moesten besluiten wat we na ons eindexamen wilde gaan doen, besefte ik dat ik eigenlijk geen zin had om meteen door te gaan met studeren. Ik wilde eerst werken, reizen, de wereld zien!

Maar wat wilde ik dan doen?

Gelukkig is daar dan google, je beste vriend als je op zoek bent naar informatie. Mijn lijst met mogelijkheden werd langer en langer, maar één ding sprong erboven uit: vrijwilligerswerk met nomaden in Mongolië, aangeboden door Projects Abroad. Mongolië, een mysterieus en niet zo populair, maar prachtig land, met een interessante, kleurrijke en boeddhistische cultuur. Maar wat dat het enige wat ik wilde? Kon ik het niet koppelen aan nog meer? Noorwegen, Fiji, Nepal, India, Thailand, Rusland, Tibet, ik heb het allemaal als een optie gezien. Maar toen kwam mijn beste vriendin Maud met een idee. Ook zij had niet zoveel zin om meteen te gaan studeren en wilde heel graag een paar maanden door Australië en Nieuw-Zeeland reizen, wat haar zus een aantal jaar geleden ook had gedaan. ... Als ik nou eens meeging?

Hoe dichter ons eindexamen naderbij kwam, hoe meer de plannen vaste vorm kregen. En nog voor augustus boekten we ons combiticket: acht vluchten naar Oceanië en Azië voor de schappelijke prijs van ongeveer €1700. Lees hier meer over de inhoud van mijn/ons reisschema.
Vanaf toen waren we een half jaar druk bezig met het uitzoeken van... nou ja, alles. Aangezien we allebei niet kunnen autorijden moeten we ons redden met het openbaar vervoer, ofwel, hoe steekt het ov van Australië, Tasmanië en Nieuw-Zeeland in elkaar? Welk deel van Australië en Nieuw-Zeeland willen we zien? Hebben we visa nodig? Vaccinaties? Boeken we alvast een hostel? Wat voor backpackspullen nemen we mee? En waar kopen we die? En gaan we ons wel of niet inschrijven voor de cowboyschool in Tamworth? (antwoord op die laatste vraag is overigens 'wel')

Nu is ons vertrek al over anderhalve week. Tijd voor afscheidsfeestjes en goodbyediners. Het meest nerveuze ben ik eigenlijk niet zozeer voor het verloop van de reis (we hebben uitgezocht en geboekt wat we konden en ik ben niet bang voor verrassingen), maar het feit dat mijn wereld over anderhalve week zo erg zal gaan veranderen. Nu ben ik gewend aan de druilerige winter van '13/'14, de afwisseling tussen mijn baan in de horeca en mijn baan in de supermarkt, het feit dat iedereen mij kent en Nederlands spreekt, dat ik overal internet heb, een grote kast met kleren en boeken, Nederlandse tv, gestalk op whatsapp, mijn ouders, mijn vrienden, mijn collega's. En straks rijd ik in de bloedhitte op een paard door de bossen van Leconfield met een cowboyhoed op en de geluiden van Australische slang om mij heen.
Het lijkt allemaal zo ver weg, maar het komt toch steeds dichterbij.

En ja, ik heb er zin in.
En ja, we gaan een fantastische tijd tegemoet.
En ja, ik ben zenuwachtig.