The days with (lack of) luck

Samara is een rustige ons-kent-ons kustplaats, die nog niet is overspoeld met Duitse en Amerikaanse toeristen. De taalschool is gevestigd in een oranje gebouw recht aan het strand, met een mooie (deels overdekte) tuin voor yoga, zumba en wifi. De leraren spreken echt alleen maar Spaans - en dat is af en toe best lastig.
Mijn gastgezin is de superkleine maar temperamentvolle zumbainstructrice met haar twee kinderen (14 en 7), saaie vriend en grote hond. 

De hele zondag werd in beslag genomen door de busreis van Heredia – via San José – naar Samara, wachten op mijn gastgezin om me op te pikken bij de bushalte en het spelen van kaartspelletjes (zonder enige logische regels) met mijn hyperactieve gastzusje van zeven.
Maandag was de eerste dag op de nieuwe school en dat heb ik geweten ook: mijn nieuwe groep bestaat louter uit slimme Zwitsers (en één Duitse) en ik mis het vette accent van de Amerikanen nu al, want Zwitsers praten een stuk zachter en onduidelijker waardoor ze slecht te verstaan zijn (en bovendien heel goed in het snel vormen van zinnen). Voor deze week stonden de onvoltooid verleden tijd, voorzetsels en het gerundium op het programma. Na de les in de ochtend gingen we naar het strand voor vegetarische burgers en zwemmen.
Dinsdagochtend wilden we een tour doen om dolfijnen te zien en te snorkelen, maar het was pokkenweer dus dat ging niet door. In plaats daarvan yoga onder een afdak en een wandeling over het strand toen het even droog was (maar helaas niet de gehele wandeling waardoor ik de rest van de dag m’n hamam handdoek als jurk heb moeten dragen). ’s Middags Spaanse taallessen en salsa, en ’s avonds bij één van m’n medestudenten gezellig kaarten.
Woensdag was het weer veel beter. Na de les in de ochtend gingen we naar het strand en maakten we een mooie wandeling door de omliggende jungle naar een uitzichtpunt en een afgelegen strandje, waarbij we apen, neusberen en vet veel heremietkreeften zagen.

Donderdagochtend konden we de dolfijnentour gelukkig inhalen, omdat het weer veel beter was (op zee tenminste: boven het land hingen grote donkere regenwolken). Om 8:00 vertrokken we met de bus naar een ander strand, waarvandaan we met de boot de open zee optrokken. We voeren ongeveer een uur loodrecht vooruit voor we een troep dolfijnen vonden: het waren drie losse groepjes van telkens een stuk of vijf à acht dolfijnen, die op een gegeven moment zelfs gingen springen en onze boot gingen volgen. Ook zagen we een schildpad vlak naast de boot!
Op de terugweg was het het plan om te gaan snorkelen, maar de golven waren te heftig boven het rif, dus werd het maar ‘gewoon’ zwemmen. Helaas helaas – maar gelukkig hadden we wel vet veel leuke dolfijnen gezien.

Op vrijdag was het tijd voor de weekendtrip: Montezuma!
Na een avond stressen om de bus te boeken werden mijn nieuwe beste vriendin Romy (Duits!) en ik om 8:00 's ochtends opgehaald door een minibusje. Het plan was om een bus in de middag te nemen, maar die werd gecanceld, waardoor we ons tocht moesten vervroegen. Met als gevolg dat we allebei ons Spaans examen misten (oh wat een ellende).
Na een prima tocht over een misselijkmakende bochtige weg kwamen we rond het middaguur in Montezuma aan, een toeristische hippieplaats bij een prachtige strand in het zuiden van de peninsula. We lunchten met quesadilla’s en gingen vervolgens naar de superbekende waterval in Montezuma (hij stond op maps dus hij zal wel bekend zijn). Er was niet echt een pad, dus eerst klommen we over glibberige rotsen de rivier omhoog, tot een local ons zei dat het “pad” een eindje verderop door de jungle voer. Het pad was minstens zo glibberig en rotsig als de rivier, maar gelukkig waren er lianen en touwen om ons aan vast te grijpen en langs te klauteren. De waterval aan het einde was best mooi en het water best goor, dus besloten we om alleen maar te kijken en te kletsen over het leven.
Terug in het dorp spendeerden we de laatste zonuren bij het strand, tot de rest kwam. ‘De rest’ waren een stuk of tien studenten uit Heredia die een weekendtrip hadden geboekt naar Montezuma (niemand uit Samara wilde mee dus wij sloten ons bij deze groep aan, waarvan we een paar mensen nog kenden). Na een wandeling door het dorp gingen we met z’n allen pizza eten.

Zaterdag namen we om 9:00 de motorboot naar Isla de Tortuga. Het goot dus al gauw was iedereen – zwemvest en al – doorweekt alsof we in het water waren gevallen. Door de mist zagen we de kust en de andere eilanden niet eens meer. Bij aankomst was de mist gelukkig opgetrokken (nog altijd bewolkt) en konden we de prachtige beboste eilanden en het turquoise water zien.
Eerst snorkelen – de eerste keer om mijn eigen snorkel op sterkte uit de proberen! Er waren geen prachtige riffen zoals in Australië, maar wel grotachtige rotsen, veel felgekleurde vissen en een spotted snake eel (wel drie! Of drie keer dezelfde…). Ondertussen begon het keihard te regenen, maar dat merkte je eigenlijk nauwelijks in het water. Terug op de boot was het takkekoud dus twijfelden we of we nog wel een keer wilden. We namen de gok en het was een goede beslissing, want het water was een stuk warmer dan de boot.
Na het snorkelen gingen we naar Isla de Tortuga voor lunch (onder een afdak) en twee uur vrije tijd (gelukkig was het toen wél droog!). Het eiland is groot, maar je kan maar op één strand verblijven (de rest is nationaal park). Het strand is heel mooi, met lichtbeige zand, turquoise water en uitzicht op allerlei andere rotsige en beboste eilanden. Je waant je zo in één van de vele Pirates of the Caribbean films (moet je de bewolkte lucht wel weg denken).
Het jammere aan Isla de Tortuga is dan wel weer dat het heel toeristisch is: overal staan strandstoelen (die je natuurlijk moet huren), lopen dikke Amerikanen met kokosnoten rond, liggen boten en catamarans in het water die foto's verpesten en kun je felgekleurde kano’s en waterscooters huren. Tja, mooie plekken zitten nu eenmaal onder de toeristen…
Na twee uur zwemmen, rondstruinen en lezen hopten we weer terug in de boot. Geen regen op de terugweg, maar wel opbotsen tegen gigantische golven als een ware achtbaan. Het is een wonder dat niemand zeeziek werd. ’s Avonds kwam het weer met bakken uit de lucht, maar toen zaten we gelukkig (een soort van) droog in ons hotel met uitzicht op de onstuimige zee.

En zondagochtend weer terug. Het regent nog steeds (blijkbaar is er een orkaan rond Mexico en de VS waardoor het regent in heel Centraal-Amerika), maar ik zit droog in mijn stamcafé aan mijn blog en motivatiebrief voor stage te werken. Geluk moet je zelf maken hè?

(Overigens viel de stroom uit precies toen ik mijn blog wilde uploaden. Typisch.)