The days in Casa Tortuga

Het was weer een afwisselende week in Casa Tortuga.
Maandagochtend was het tijd voor de wekelijkse schoonmaakactie van Playa Real. Na het weekend ligt daar namelijk best veel afval en niet bepaald goed gesorteerd (bovendien worden er veel vuilniszakken kapot gemaakt door de wasberen). Op maandag maken we dus de boel weer netjes en verzamelen we de lege bierblikjes en plastic flessen om te kunnen recyclen. Om aansluitend de ochtend op het strand door te brengen.
Dinsdag was het weer niet zo mooi en deed de wifi het goed, waardoor ik die tijd mooi kon gebruiken om mijn vervolgreis uit te stippelen.

Ondanks dat de gebeurtenissen overdag op maandag en dinsdag niet zo interessant waren, zagen we wel ’s avonds – op beide dagen – een schildpad! Op maandag nam de schildpad haar tijd: we zagen een spoor maar konden de schildpad niet vinden. Dat bleek – na zorgvuldig onderzoek – te komen doordat het spoor dat we zagen het terugspoor was naar zee en het heenspoor al haast was weggespoeld door de golven. De schildpad had echter geen nest gemaakt, dus misschien zou ze terugkomen. Wij wachten en ja hoor, ze kwam weer terug. Diep in de bossen achter het strand maakte ze haar nest. Eieren verzamelen, schild opmeten en daarna bleef ik bij de schildpad wachten terwijl Paola een nieuw gat groef voor de eieren. Wachten terwijl ik door de schildpad met zand werd bekogeld.
Ik had niet verwacht op dinsdag direct wéér een schildpad te zien, maar toen we aankwamen op het strand was er al een rastro en een schildpad naast een boom, die al bijna begon met het leggen van de eieren. Het nest was lastig te zien, waardoor ik zelf de schildpad moest helpen met het uitgraven van het nest om de eieren te pakken te kunnen krijgen.

Woensdagochtend liepen we over de zanderige en hobbelige autoweg naar Playa Honda (normaal nemen we de weg over het strand die korter en vlakker is) om afval te verzamelen – en dat was hard nodig. ’s Middags genoten we van het strand.

Donderdag gingen we op stap, naar Playa Conchal. Dat is een wat meer toeristisch strand vlakbij het dorpje Brasilito, dat weer vlakbij de grote toeristische stad Flamingo Beach ligt. We liepen naar Playa Conchal – een wandeling van grofweg een uur – en verbleven er de hele dag. Zwemmen in het kristalheldere en turquoise water (wie zegt dat de Pacifische kust geen tropische stranden heeft, heeft het mis), wandelen over het witte strand naar Brasilito om te lunchen, boekje lezen, en aan het einde van de middag weer terug wandelen naar huis.

Vrijdagochtend was het schildertijd: we maakten een nieuw bord voor Casa Tortuga. Terwijl Nidia op een stuk groengeverfd hout in geel de letters Casa Tortuga zette, tekenden en schilderen Michelle en ik een prachtige schildpad op een oud bodyboard in bijpassende kleuren. ’s Middags ging ik naar het strand voor een snorkeltripje: langs de kust liggen een hoop stenen waar – wanneer ze onder water liggen – een hoop vissen rond zwemmen. Ze zijn ook scherp, gezien de krassen op mijn onderbeen toen een iets grotere golf mij tegen een iets te hoge rots aanduwde. Na het snorkelen gingen we weer op pad om schildpadnesten uit te graven. De vorige nesten die we zochten konden we niet vinden (of gejat door stropers of opgegeten door wasberen), maar deze keer hadden we geluk. Of nou ja, “geluk”, want we vonden het nest wel, maar vrijwel alle eieren waren rot en de schildpadjes erin dood. Wel vonden we twee lege eierhulzen van zeer waarschijnlijk twee schildpadjes die wel goed uitgekomen waren en zelf hun weg naar de zee hadden gevonden.

Zaterdagochtend om 4:30 stond er een ochtendwandeling op het programma, om te zoeken naar rastros (die we niet vonden) en om de mooie roze zonsopgang te bekijken. Later in de ochtend keken we voetbalwedstrijd tussen Mexico en Zuid-Korea (moest van de Mexicanen), wat mij natuurlijk niet boeide dus had ik mijn laptop weer meegenomen. 
’s Middags ging Paola met de kokkin Maricella boodschappen doen, en Michelle en ik hadden geld nodig dus gingen wij mee. De supermarkt was al een behoorlijk eind rijden en daar aangekomen moesten Paola en Maricella ook nog wachten op het geld van de grote baas om boodschappen mee te kunnen doen (alles gaat niet zo snel hierzo). Ondertussen keken Michelle en ik onze ogen uit bij het zien van zoveel exotische producten, zoals brood, champignons en chocola.

Zondag was onze vrije dag en voor het eerst hadden we iets gepland: een trip naar de mangroven! In alle vroegte met de taxi naar Matapalo (20 minuten, €15) en daarna met de lokale bus van 8:00 naar Tamarindo (45 minuten, €0.70). Tamarindo in de dichtstbijzijnde grote en toeristische stad, aan hetzelfde strand gelegen als Playa Grande (van het boomplantavontuur van vorige week) maar dan zuidelijker. Tamarindo is een typisch backpackeroord voor iedereen die van surfen en uitgaan houdt: er zijn tal van barretjes, souvenirwinkels, surfscholen en alles is reteduur. We slenterden door de stad naar het drukke strand en liepen naar Rio Tacasolapa: een rivier die het strandgedeelte van Playa Grande van het strandgedeelte van Tamarindo scheidt. De rivier gaat de jungle achter de steden in: er zijn mangroven, vet veel vogels, krokodillen, apen, noem maar op.
Aan de kant van de rivier lagen tal van bootjes voor boottours door de mangroven; alles wat wij wisten was dat onze schipper Enrique heette. Gelukkig kenden de andere schippers Enrique, dus we vonden hem snel. Wij kregen een privéboot (die erg leek op die gondelbootjes uit de Efteling, maar dan blauw), terwijl de andere toeristen (d.w.z. Amerikanen) bootjes moesten delen.
We gingen de rivier op voor een tocht van twee volle uren over de rivier die van breed naar heel smal ging. We zagen helaas geen krokodillen, maar wel allerlei vogels, krabben en natuurlijk de gigantische mangroven. Behalve het gebrom van de motor en het gesjilp van de vogels was er helemaal geen geluid (wat indrukwekkend is aangezien de grote stad vrij dichtbij was). En er waren zoveel mangroven dat er op veel plaatsen geeneens land was om te kunnen wandelen.
Toen onze nauwe rivier werd geblokkeerd door een boom voeren we weer terug, en maakten een wandeling over een begaanbaar stuk op zoek naar de apen. Godzijdank zijn deze apen nog echt wild (niet zoals de apen in Nepal en Cambodja) en bemoeien ze zich totaal niet met de mensen. Hoog in de bomen, links, rechts en boven ons hoofd zagen we ze springen en klauteren.
Terug in Tamarindo lunchten we met een fikse schaal nacho’s en daarna deden we nog wat window shopping  (ik had expres weinig geld meegenomen…). De terugreis ging niet zo soepel als de heenreis. De bus die we dachten die terugging naar Matapalo ging niet naar Matapalo en zei dat de volgende bus pas over drie uur zou komen. Gelukkig was er wel een bus een uur later naar Huacas (het dorp naast Matapalo), waar we voor €2.50 een taxi konden nemen naar Matapalo. Daar bracht de vaste taxichauffeur ons terug naar Casa Tortuga, waar we keurig voor het donker thuis waren.

Het was weer een avontuurlijke en afwisselende week, met iets meer schildpadden dan de vorige (minder kon ook niet echt). Nog steeds niet veel, maar dat krijg je als je met een bedreigde diersoort in het laagseizoen werkt. Nog even voor de goede orde: het zijn reusachtige dieren (vaak een meter lang) en de foto's die je op het internet ziet van meer dan tien schildpadden op een strand zijn van de Arriba, een jaarlijks (en dus zeldzaam) verschijnsel waarop heel veel schildpadden plots tegelijk het strand opkomen om eieren te leggen.
Maar gelukkig leven we in de jungle met genoeg andere dieren - inclusief grote enge spinnen, kronkelende slangen op het pad in het donker en reusachtige leguanen die voor je voeten wegschieten - om ons te vermaken.