The days of the dead

Het is fascinerend hoe een project dat in essentie precies hetzelfde blijft, toch zo anders kan zijn als je het nog een keer doet. De tweede ‘shift’ met de red-de-woestijnolifantorganisatie EHRA was heel anders dan de eerste ‘shift’, ondanks dat ook deze shift bestond uit het bouwen van een muur rond een waterpomp, het koken van maaltijden boven het kampvuur en het patrouilleren door de rivieren op zoek naar olifanten. Maar de groep was anders (verwissel de Zwitsers en Italianen voor Canadezen en Britten), het weer was anders (warmer) en – simpelweg – de beleving was anders.

De eerste week stond weer in het teken van het mouwen van een muur, op dezelfde locatie als de vorige build week. De muur om die waterpomp heen was namelijk erg lang, dus hadden we in de eerste build week de eerste helft gedaan en zouden we nu de tweede helft doen. Het waren wederom zware dagen vol rotsen sjouwen, cement mixen en stenen stapelen in de hitte, maar wel bevredigend. Een extra uitstapje kwam op de vrijdagmiddag, toen we werden uitgenodigd voor een bruiloft in het ‘dorp’. Het zou een traditionele Namibische bruiloft worden, wat betekende dat niemand (ook onze gidsen niet) echt wist wat er precies zou gaan gebeuren. In de praktijk kwam het erop neer dat we, met onze eigen stoelen en alcohol, tezamen met de familie van de bruid in hun ‘tuin’ gingen zitten. De vrouwen van de familie waren gekleed in klederdracht en waren aan het koken en zingen; de mannen waren gekleed in ofwel verwassen sportshirts met teenslippers ofwel een soort louche ‘smoking’ die de New Yorkse maffia niet zou misstaan. We waren een uur of twee aanwezig toen de familie van de bruidegom arriveerde (die zoveel tenten achter het huis begon op te zetten dat het wel een festivalterrein leek) voor de ceremonie van "Het tellen van het geld". De familie van de bruidegom ‘koopt’ de bruid namelijk met geld en twee koeien, en als de familie geen koe(ien) levert (zoals in dit geval), moeten ze een boete betalen. Het geld wordt zorgvuldig geteld in een cirkel van mannen van beide families, onder het toeziend oog van de anderen aanwezigen en de kudde geiten. Deze ceremonie was eigenlijk alles wat er op vrijdag gebeurde; andere belangrijke ceremonies, zoals het slachten van een koe en de kus van het bruidspaar met een onderdeel van de koeientong, zouden pas zaterdag en zondag plaatsvinden, wanneer wij alweer terug zouden zijn in base camp. Helaas, helaas.
Gelukkig kregen de dames in onze groep nog wel de kans om de bruid te zien, die zich – in haar prachtige roze bruidsjurk vol bombarie en glitter – binnen in het huis bevond, wachtend op de familie van de bruidegom om haar de ring te geven (dat achter gesloten deuren gebeurde). Ook mochten we kennismaken met de bruidegom, die zich op het festivalterrein bevond, gekleed in zijn Frank Sinatra look-a-like outfit en omringd door nogal vieze familieleden die het probeerden aan te pappen met de meisjes in onze groep. Toen het donker werd keerden we daarom maar snel terug naar ons kamp; het feest ging echter tot nog wel 4:00 door – en begon om 6:00 al weer direct.

Na een ontspannen dagje bij de lodge op zondag, begon maandag de patrol week weer. Anders dan de vorige patrol week zouden we deze week enkel in de Ugab rivier (de zuidelijkste van de twee) blijven, op zoek naar de drie kuddes (6-8 olifanten per kudde) die daar rond struinen (i.e. Mama Afrika, G6 en Small Ugab). Eén van de kuddes was al twee maanden niet gezien, dus verwacht werd dat die olifanten zich een behoorlijk eind stroomafwaarts bevonden. Opnieuw brachten we drie volle dagen in de wildernis door, waarbij we voornamelijk houten konten kregen door uren in de 4wd’s, crossend door de rivier, en sliepen onder de sterrenhemel die nu werd verpest door de maan. Op de tweede dag speelden we een beetje vals, door onze lunchbreak (altijd van 12:00 tot 15:00, i.e. het heetst van de dag) niet in de bush te spenderen, maar bij een lodge met een zwembad en gin-tonics. Niemand had zwemkleding bij zich, maar je kan ook prima zwemmen in je onderbroek en EHRA-shirt.
De week was een interessante mengelmoes van olifanten, sporen en kadavers. We wisten uiteindelijk alle kuddes te vinden (inclusief een paar extra mannetjes); soms prachtig paraderend over de vlakte van de rivieren en soms zo verscholen in de bomen dat je ze nauwelijks kon zien. Ik deed mijn uiterste best om de olifanten te identificeren a.d.h.v. het ID-boek in de auto waarin allerlei uiterlijke kenmerken staan beschreven (zoals littekens en de vorm van de slagtanden; een vaardigheid waar ik hopelijk aankomende patrol week flink mee op kan scheppen 😉.
Naast olifanten vonden we ook een hoop sporen: van olifanten natuurlijk, maar ook van kudu’s, oryxen, springbok, jakhalzen, hyena’s, neushoorns – en leeuwen. Toen we een behoorlijk eind stroomafwaarts waren, kwamen we de pootafdrukken van leeuwen tegen (een mannetje en twee vrouwtjes) en zagen we zelfs een aangevreten zebra van een dag of twee geleden, welke behoorlijk in trek was bij de vliegen. De leeuwen zouden dus in de buurt moeten zijn, maar (helaas) konden we ze nergens vinden.
Behalve het kadaver van de zebra (waarvan we er later nog eentje tegenkwamen, maar die was al veel ouder), kwamen we ook drie dode geitjes tegen. Dat was een behoorlijk vreemd gezicht, want ze waren nog altijd puntgaaf. Onze gids bestudeerde de karkassen en de sporen eromheen en veranderde in een detective: er waren pootafdrukken van jakhalzen om de geitjes heen en bijtafdrukken in hun nekken. Waarschijnlijk hadden de jakhalzen (twee, vermoedde hij) een kudde geitjes aangevallen, waarbij ze last kregen van "bloedlust": wanneer sommige dieren eenmaal aan het doden zijn, dan kunnen ze niet meer stoppen en doden ze alles wat ze te pakken kunnen krijgen. Het gevolg is dat ze maar een paar van hun vangst opeten en de rest onaangeroerd achterlaten. Arme geitjes.

Op vrijdag keerden we weer terug naar de bewoonde wereld van Swakopmund, voor de befaamde heerlijkheden als wifi, koffie, wafels en shoppen. Daar hoorden we ook het ietwat morbide nieuws dat een toerist in de Huab rivier (de meer noordelijke rivier) was overleden na een encounter met een olifant; blijkbaar had hij illegaal in de rivier gekampeerd en was hij ’s nachts, toen hij naar de wc ging, de olifant tegengekomen. Hoe hij is overleden (vertrapt, gespietst, gevallen, hartaanval) was nog onbekend – maar het geeft wel meteen aan dat olifanten (überhaupt wilde dieren in Afrika) geen schattige geitjes zijn en dat je ontzettend op moet passen met wat je doet. Dat werd ook nog geïllustreerd door twee (domme) Franse toeristen die we op de terugweg van patrol week tegenkwamen, die uit hun auto waren gestapt om door het nauwe struikgewas te waden op weg naar een heuvel om zo te kunnen zien waar de olifanten waren. Onze gidsen haalden ze onmiddellijk terug, maar ze leken het gevaarlijkheid van hun actie zelf niet bepaald in te zien.

Over gevaarlijkheid van een actie gesproken: quadbiken. Zondag wilden drie jongelui van de groep gaan quadbiken door de duinen en omdat ik (blijkbaar) in elk land iets doe wat buiten mijn comfortzone ligt (denk aan abseilen, paragliden en ziplinen) besloot ik om mee te gaan. Het was vrij hilarisch, vooral omdat ik aan het begin mijn quadbike niet op het pad kon houden en telkens uit de bocht reed. Toen ik eenmaal doorhad hoe mijn quadbike werkte, was het vrij leuk – vooral als het gewoon rechtdoor was. De (scherpe) rondjes over de duinen waren wel doodeng, maar werden goed gecompenseerd door het bijzondere landschap van de woestijnduinen pal naast de woeste Atlantische kustlijn.

En dan is het nu maandag, en komt de shuttle ons rond 12:00 ophalen voor alweer de derde (en laatste) shift. Hopelijk met iets minder dode en iets meer levende dieren dit keer. Het helpt wel dat ik voor deze maand vegetariër ben geworden; tenminste niet ook nog dode dieren op m'n bord...