The days of hard(ly) work(ing)

En wederom was de derde shift met EHRA weer totaal anders dan de eerste en de tweede shift, ondanks dat het programma in essentie weer hetzelfde was.

De Build Week speelde zich ditmaal wel op een andere locatie af, namelijk in een minuscuul dorpje aan de voet van de Brandenberg; zo minuscuul zelfs dat er niet eens lokale dorpelingen kwamen kijken terwijl we bezig waren (maar wel een hoop toeristen op een game drive door de Ugab). Onze opdracht was om de scheuren te dichten in een drinkbassin voor de olifanten en om daarna een muur te bouwen rond het bassin ter ondersteuning. Een pittige opdracht, zeker omdat we het drinkbassin eerst helemaal leeg en schoon (algenvrij) moesten maken en een dag minder hadden omdat we op vrijdag i.p.v. zaterdag al terug zouden gaan naar base camp (omdat één van de guides en rit naar Swakopmund nodig had). Daarnaast was het te gevaarlijk om naast de werkplaats te kamperen i.v.m. leeuwen in het gebied, waardoor we noodgedwongen elke dag dertig minuten moesten rijden van het kamp naar de werkplaats en weer terug. Maar de meest interessante blokkade kwam wel van de dieren die we door onze werkzaamheden juist probeerden te helpen: de onaangekondigde bezoekjes van de olifanten.
Wel twee keer (één keer vlak voor onze ochtendpauze en één keer aan het eind van de dag) kwamen de olifanten plotseling opdagen. En dan is er weinig wat je kan doen, behalve zo snel mogelijk in de minibus klimmen en de deur dichtslaan. De olifanten kwamen drinken bij het waterbassin, maar dat was vrijwel leeg vanwege de werkzaamheden, waardoor ze over gingen tot het drinken van het water in de trog voor het vee, het ontevreden trekken aan de waterpijpen en het proberen te bereiken van de watertank (die veilig was verscholen achter een oudere muur van EHRA). Daarnaast gebruikten ze onze zakken cement om over zich uit te strooien als zonnebrand, maakten ze muziek door de cementspatels op te pakken en tegen hun slagtanden aan te tikken (true story), pakten ze onze zandscheppen op met hun slurf, speelden ze voetbal met lege jerrycans, en besnuffelden ze de schoenen die één van de vrijwilligers niet op tijd mee had weten te nemen in de auto. Ondertussen zaten wij een uur lang vast in de minibus, van gesmoord lachend om de rare acties van de olifanten tot ons hart vasthoudend toen de olifanten wel heel dichtbij kwamen en zelfs voor een paar seconden tegen de voorruit van de auto aan leunden. Onze guide moest op een gegeven moment zelfs een alarmhoorn gebruiken om de olifanten te ‘irriteren’ zodat ze weg zouden gaan, maar tevergeefs. We moesten maar gewoon wachten.

Het was een zware en bizarre week, wat gelukkig wel wat werd vergemakkelijkt door (ietwat) lagere temperaturen, meer schaduw, en een bijzonder goede samenwerking (van pijlsnelle bouwteams tot sterke stenendragers tot niet te stoppen cementmixers). Het gevolg was dat de gehele muur, met alles erop en eraan, al op vrijdagochtend klaar was. Tijd genoeg om rustig terug naar base camp te rijden met een stop in één van de lodges voor welverdiende biertjes (en gin-tonics).
We hadden het gehele weekend vrij: zaterdag gingen we op ons vaste uitje naar één van de lodges in de naburige stad Uis voor zwembad, wassen en wifi (en goeie koffie met worteltaart). Zondag hadden we een extra dag vrij in kamp: een dag die saai had kunnen worden, maar die levendig werd gevuld met spelletjes en wandelingen door het gebied rond base camp (één keer met en één keer zonder een van de gidsen die ons wat uitlegde over de flora en fauna), en goed werd afgesloten door een traditionele sundowner op één van de hoge rotsen.

Het harde werken met de vele hindernissen van Build Week stond haaks tegenover de Patrol Week; zeker met de aangename (soms zelfs koude) temperaturen was de allerlaatste Patrol Week best goed vertoeven. Anders dan de vorige keer gingen we nu naar allebei de rivieren (de Huab én de Ugab) en anders dan de eerste keer begonnen we in de Huab. Het was een hele ochtend rijden, maar we werden wel beloond met een hoop olifanten in de middag. Bovendien zagen we een hoop andere dieren, die we in de Ugab nooit zagen, zoals giraffen, kudu’s, oryxen en zelfs een paar bergzebra’s! Na nog een dag in de Huab te hebben rondgereden reden we naar de Ugab, waar we grote moeite hadden om de olifanten te vinden omdat ze zich veel meer stroomopwaarts (richting base camp) bevonden dan ze in Build Week waren geweest. Dat betekende dat we daadwerkelijk goed moesten spoorzoeken, want elk nieuw spoor (pootafdrukken, maar ook drollen en afgebroken takken) gaf nieuwe informatie over hoe dichtbij de olifanten waren. We kwamen een aantal eenzame mannetjes tegen voor we dan eindelijk – een kwartier rijden bij base camp vandaan – één van de kuddes vonden. De laatste wilde olifanten.

En dat betekende alweer het eind van mijn Namibische woestijnolifantenervaring. Na twee maanden lang kamperen merk ik nu wel dat mijn rug pijn begint te doen en snak ik naar iets anders dan stoofpot met zoete maïs, linzen en gem squash (want dat was eigenlijk steevast de vegetarische variant). Maar what a journey it’s been. Het was – zonder te overdrijven – echt een heel bijzondere ervaring, om zo dichtbij de dieren te komen (letterlijk en figuurlijk), zo basic te leven en om zoveel te leren over de problematiek tussen mens en dier in Namibië. Van zien hoe ontspannen de dieren te kunnen zijn als ze er eenmaal aan gewend zijn dat mensen niet kwaadgeschikt zijn, tot zien hoe de bomen in een bepaald deel van de Ugab allemaal zijn afgestorven omdat het water uit de rivier gebruikt wordt voor een nieuwe superdeluxe lodge.

De woestijnolifant is (gek genoeg) nog niet gered in deze twee maanden die ik in Namibië heb doorgebracht, maar ik heb in ieder geval wel mijn steentje bijgedragen (letterlijk). En een volgend avontuur is nooit ver weg.