The days of new adventures

13 mei 2018 - Heredia, Costa Rica

Lucie gaat weer op avontuur, naar het nog ontbrekende continent in de lijst: Latijns-Amerika! Bereid je voor op wekelijkse, uitgebreide reisverslagen over mijn malle avonturen aan de andere kant van de wereld. Reis je mee?

Zondag 6 mei vertrok ik in alle vroegte uit Amsterdam, via Parijs naar Costa Rica. Na een ellenlange vlucht kwam ik diezelfde middag nog aan in San José. Ik werd opgehaald van het vliegveld door iemand van de taalschool, want de eerste vier weken van dit avontuur staan in het kader van Spaans leren (op de taalschool Intercultura). De dame bracht mij met de taxi naar mijn gastgezin (mi familia Tica) in Heredia (een soort suburb van San José). Het gezin bestaat uit louter één persoon: een schalkse dame van middelbare leeftijd die Carmen heet. Naast mij is er nog een andere taalstudent: Melia uit Missouri, die hier samen met twee medestudenten is voor een vak van haar universiteit. Dat blijkt geen ongewoon iets te zijn, want er zijn hier nóg twee groepen Amerikaanse studenten die voor school hier zijn – maar daarover later meer.
Maandag begon school: na het ontbijt wandelde Carmen met ons naar de school (ongeveer tien minuten). Alle nieuwe studenten, en dat waren er een hoop, moesten een orale test doen om het niveau Spaans te bepalen zodat iedereen in de juiste klas geplaatst kon worden. Melia en ik waren allebei complete beginners dus wij werden in Spaans 101 gezet, samen met de leergierige Amerikaanse dokter Connor en de ietwat verwaande Amerikaanse Destiny. Connor is, net zoals ik, alleen hier (ze noemen ons ‘losse studenten’ “promotion” en wij weten nog steeds niet waarom), maar Destiny is deel van een groep van elf studenten uit Ohio.
De taallessen zijn telkens in de ochtend, van 8:30 tot 12:30, met twee koffiepauzes tussendoor. Onze juf praat veel Spaans maar is niet te beroerd om dingen te vertalen als we het niet begrijpen. De eerste week bestond voornamelijk uit het leren van typische beginzinnen (Como se llama? De donde está?), belangrijke werkwoorden, vervoegingen en basisvocabulaire (o.a. cijfers, kleuren, etenswaren, ‘dingen rond het huis’, beroepen). Ik kreeg complimenten over mijn uitspraak, maar ik denk dat dat ook vooral ligt aan de dikke vette “l” en het gebrek aan de rollende “r” van de Amerikanen, wat natuurlijk een doodzonde is in het Spaans (of eigenlijk in alle andere talen behalve Engels), waardoor mijn uitspraak opeens heel wat lijkt.

De middagen hebben we vrij, tot 18:30, want dan staat het avondeten op tafel bij Carmen. 's Avonds is er meestal niet zoveel te doen behalve netflixen op de slome wifi en vroeg naar bed.
Maandagmiddag kregen we een “tour” door de stad, maar omdat het regende was die snel voorbij. Wel maakten Connor en ik kennis met de andere promotion, zoals de Duitse Anton, de Haïtiaans-Canadese Winnie en de Amerikaanse Julia. Onze gids maakte ons warm voor een optreden van een band die avond in de stad en ik, Anton en Winnie wilden best gaan. We vertrokken rond 21:30 vanaf de school, samen met nog een andere Duitser en zeven Amerikanen, naar de betreffende club annex restaurant. Het duurde nog een uur voor de band begon met spelen (het blijft Latijns-Amerika hè), maar het was het wachten waard: het werd ontzettend druk (maar we hadden een goed plekje op een verhoging) en de band speelde het dak eraf met hyperactieve Latijnse-Amerikaanse muziek waarbij – bijna – iedereen meezong. De band was om 00:30 afgelopen en daarna gingen we meteen weer naar huis; de jetlag was zo wel weer meteen voorbij.
Dinsdagsmiddag gingen ik, Melia met haar twee medestudenten en Anton samen met Jerry de tourguide naar de La Paz Waterfall Gardens. Dat zijn – clue is in the title – een aantal prachtige watervallen met een kronkelend pad erlangs, plus een park vol geredde dieren: een vogelhuis met allerlei exotische vogels (waaronder toekans en kolibries!), een vlindertuin, een reptielenverblijf met giftige slangen en monsterspinnen, en buitenverblijven voor poema’s, jaguars en ocelotten. Volgens het bordje zijn geen van de dieren uit het wild geplukt, maar zijn het allemaal zieke of oude dieren en is het de bedoeling dat hun kinderen weer terug het wild in gaan.
Woensdagmiddag deden we mee aan de gratis dansles (de bachata stond op het programma) en kookles (wat meer de “kijk wat ik maak en daarna mag je het opeten”-les was, maar goed) – en daarna studeren. Donderdagmiddag gingen we op zoek naar een werkende ATM in de stromende regen (ik was vergeten mijn bankpas op ‘wereld’ te zetten, maar daar kwam ik later pas achter…) en probeerden we alle Spaanse woordjes in ons hoofd te stampen.

Vrijdagmiddag was het tijd voor de weekendexcursie: Arenal en Monteverde. Melia en haar twee klasgenootjes, het complete elftal uit Ohio, Connor, Julia en ik reden in twee busjes (het elftal gescheiden van de rest) in 3-4 uur tijd naar de vulkaan Arenal. De vulkaan konden we helaas niet zien door de wolken, maar er stond iets anders op het programma: de Hot Springs! Verscheidende baden met heet of heel heet water, bars in het midden van de baden, een grottenstelsel annex sauna, levensgevaarlijke glijbanen, en alles dramatisch verlicht met gekleurde lampen en omringd door oerwoud. Na een paar uur ploeteren en het voeren van gesprekken in Spenglish (de Amerikanen willen dolgraag hun Spaans oefenen maar door hun vette accent zijn ze nóg moeilijker te verstaan dan de locals) was het tijd voor een onbeperkt buffet in het aangelegen restaurant, met een chocoladefontein!
De volgende dag was de drukste en avontuurlijkste dag in de week. Na het ontbijt (pancakes!) sprongen we in de auto en reden we naar de Laguna de Arenal, een kunstmatig meer aan de voet van de vulkaan, dat we met een boot doorkruisten. De top van de vulkaan was opnieuw in de wolken gehuld, maar dat zag er ergens ook wel spectaculair uit. We meerden aan en moesten een stukje lopen over een nauw zandpaadje naar de autoweg, waarbij een oude Amerikaanse dame uitgleed en zeer waarschijnlijk haar heup brak. Gelukkig hadden we een medisch team bij ons van een dokter, twee verpleegsters, een anesthesist en een dokter in opleiding – en had de gids een telefoon om de ambulance te bellen. De dame zelf bleef griezelig optimistisch.
We vervolgende onze route in de bus over bochtige wegen door een prachtig heuvelachtige landschap richting het nevelwoud van Monteverde. Halverwege trokken de wolken op en zagen we alsnog de hele vulkaan. Rond het middaguur kwamen we aan in het dorpje Santa Elena, waar we lunchten met taco’s. Daarna richting 100% Avontura voor een Canopy Tour, oftewel: ziplinen (iets met angsten overwinnen…). Ingesnoerd en wel begonnen we aan de route door het bos: eerste twee simpele en korte ziplines, daarna vier iets langere ziplines en tot slot drie hele lange ziplines dwars door het dal. Inclusief een gammele touwbrug en een steile rit in een buggy. Doodeng, maar ontzettend gaaf! Zeker de langste zipline (maar liefst twee kilometer, duurt bijna een minuut) was heel vet, met een prachtig uitzicht op het dal en het nevelwoud.
Nog vol adrenaline gingen we terug naar het hotel, maar niet voor lang. Want nog voor we gingen eten stond er een nieuw avontuur op het programma: een nachtwandeling. Normaliter heb ik niet zo’n geluk met dieren in een bos, maar deze keer was anders. Twee uur lang slopen we door het bos met zaklampen – en kwamen voortdurend andere groepen tegen – op zoek naar nachtdieren. Het duurde niet lang of we moesten haast rennen om alle dieren te zien: een heuse tarantula (roodknievogelspin), een schorpioen (die licht geeft als je er blacklight op schijnt), een tweevingerige luiaard, een groene groefkopadder en zelfs een gordeldier. Wat wil je nog meer? (ja, een jaguar, maar je kan natuurlijk niet álles hebben).
Na een laat diner weer naar bed – en de volgende dag weer vroeg op. We vertrokken pas om 11:00 naar Heredia, dus konden we genieten van een lekkere rustige ochtend. We slenterden wat door het dorp, dronken een kopje koffie en luierden met een boek in een hangmat in het hotel. De tocht naar huis duurde een uur of vier, maar was geen straf: de heuvelachtige en bossige omgeving was prachtig en we stopten voor ijsjes.
Nu zijn we weer terug in Heredia en morgen weer naar school. "Vakantie".

2 Reacties

  1. Ina:
    14 mei 2018
    En dit was pas een week? Waar moet dat heen...
  2. Joke:
    14 mei 2018
    klinkt goed, weer eens wat anders dan een strandvakantie