The days with unexpected adventures

De laatste dagen bij de schildpadden waren vol met (onverwacht) avontuur.
Op maandag was het weer afvaldag, gecombineerd met een ochtendwandeling over de stranden en natuurlijk zwemmen. ´s Middags was er tijd voor een paar uurtjes snorkelen en lezen. ’s Avonds tijdens de patrouille zagen we de meest besluiteloze schildpad ooit. Om 22:30 kwam ze aan op het strand, maar kon niet kiezen waar ze haar cama wilde maken. Ze snuffelde rond en maakte een paar halve cama´s, terwijl wij op een rots op haar wachtten. Dat duurde maar liefst twee uur en Nidia wilde alweer bijna gaan. Om 00:45 konden we dan eindelijk de eieren verzamelen en weer verstoppen, en pas om 1:30 waren we weer thuis. Een patrouille van 4.5 uur…

Dinsdagochtend sorteerden we het afval dat we een paar dagen geleden op één van de stranden hadden gevonden. ’s Middags een dutje om het slaaptekort van de vorige avond in te halen en om 15:00 naar het strand voor een excavation (het uitgraven van de nesten). De nesten die we de vorige weken hadden uitgegraven waren allemaal leeg (gejat of opgegeten) of dood – maar deze keer hadden we geluk. We vonden een tiental lege eierhulzen (van schildpadjes die op eigen kracht uit het zand waren geklommen) en twee babyschildpadjes nog diep in het zand. Ontzettend schattig natuurlijk. Ze probeerden bij ons weg te kruipen, maar ze moesten geduld hebben en wachten tot we het hele nest hadden doorgespit, voor we ze konden uitzetten.
De patrouille ging die avond niet door vanwege heftige regenval, maar gelukkig hadden we de schildpadjes van de dag al gezien.

Woensdagochtend waren we vrij, dus gingen Michelle en ik naar het strand om te snorkelen en luieren. ’s Middags stond er weer een excavation op het programma, maar deze keer hadden we minder geluk en vonden we geen eieren of eierhulzen. Wel kwamen er opeens twee rangers langs van het naburige nationale park (die we nog kenden van de boomplantdag in Playa Grande) die de boel hier aan het controleren waren. Ze hadden een auto en boden aan om ons terug te rijden, maar ze moesten wel eerst nog even langs Playa Minas, een strand aan de andere kant van de baai. We hadden toch niets anders te doen, dus gingen wij in de achterbak van de pick-up truck mee naar Minas om te zwemmen terwijl zij over het strand liepen. Weer hadden we schildpadmazzel: twee schildpadden (groene i.p.v. de gebruikelijke zwarte) waren aan het paren een meter of twintig van de kustlijn vandaan (!). We konden redelijk dichtbij zwemmen om ze van dichterbij te bekijken, waarbij ze enthousiast naar ons zwaaiden voor ze telkens kopje onder gingen.

Donderdagochtend maakten we een wandeling op zoek naar rastro’s die we helaas niet vonden. Het was geen mooi weer, dus de middag vulden we met sudoku’s, slapen, schrijven en lezen. ’s Avonds stond er echter wel weer een onverwachts avontuur op het programma, want om 18:00 werd ons gevraagd of we die avond mee wilden naar een bar voor bocas (tapas) en wat te drinken. Dat wilden we natuurlijk wel, dus gingen we na het eten met één van de omwonende dames en haar negenjarige dochter naar de bar Monkey Fart op de weg naar Matapalo. Daar werden we vrienden met een Franse dame en een Indiaans-Amerikaans stel, en onder het genot van alcohol en Costa Ricaans bittergarnituur (gefrituurde tortilla’s, gehaktballetjes, reepjes varkensvlees in saus met paprika en ui, etc.) dansten we op de hevige salsamuziek, Enrique Iglesias en Despacito.

Vrijdag was mijn laatste dag in Bahia de los Piratas, maar erg boeiend was die niet. ’s Ochtends weer een ochtendwandeling op zoek naar rastro’s die we niet vonden, ’s middags was het te slecht weer om naar het strand te gaan en ’s avond op patrouille zonder schildpadden. Tja, je kan niet alles hebben.

Zaterdag vertrok ik naar Liberia. De tocht was niet ver, dus was ik van plan om in de loop van de ochtend met de taxi naar Huacas te gaan voor de bus, maar toen kon ik onverwachts meerijden met één van de omwonende dames. Dat was wel al om 6:00, maar het scheelde €15 (Hollanders hè). In Huacas ging ik met de bus naar Liberia, waar ik al om 9:00 aankwam. Inchecken in het hostel, slapen, op zoek naar lunch (een pizza met heel veel kaas) en wat wandelen door de stad. Liberia is een zeldzaam lelijke stad dat meer een soort groot industrieterrein leek, dus had ik wel behoefte aan een leuke middagactiviteit. De man van het hostel had allerlei goeie tips, dus besloot ik er één uit te proberen: de Llanos de Cortés watervallen. Die schijnen heel beroemd te zijn nadat ze op de voorkant van de National Geographic hebben gestaan; ik wist het ook niet.
Vaste bustijden bestaan niet in Costa Rica, dus je moet maar geluk hebben. Toen ik aankwam op het busstation stond de bus net op het punt te vertrekken, dus geluk had ik. Twintig minuten later werd ik langs de weg afgezet waar ik een onverharde autoweg over moest lopen naar de ingang van de watervallen, half in de schaduw van de bomen en half in de volle zon. Een halfuur lopen en ik kwam eindelijk aan bij de watervallen – die over een halfuur alweer gingen sluiten. Net genoeg tijd om even te zwemmen en te ontspannen met een appeltje. Op de terugtocht kreeg ik een lift van de rangers die natuurlijk ook terug moesten, waardoor ik precies op het goede moment bij de “bushalte” stond om met de bus terug te gaan naar Liberia.
's Avonds een typisch Costa Ricaans avondmaal van sushi, en om 21:00 naar bed want morgen vroeg op voor een flinke wandeling door het vulkaangebied van Rincon de la Vieja.
Vanaf nu geen Spaanse taallessen meer, patrouilles op zoek schildpadden of zelfs maar langer dan drie nachten op dezelfde plek blijven: het Latijns-Amerikaanse backpackavontuur is begonnen.