The days of trash & trees

[vertraagd vanwege wifi-problemen]

Helaas, helaas – geen enkele tortuga deze week. Niet dat ze er niet waren, ik liep ze alleen de hele tijd mis. We vonden namelijk wel rastros in de avonden en ochtenden, en tijdens het patrouilleren vond de andere groep op woensdag wél een schildpad. Het kwam deels door de hevige vloed, waardoor we op gekke tijden moesten patrouilleren (omdat er anders geen strand was om op te kunnen lopen): de ene dag om 21:00, de volgende dag om 00:00 en de dag erna om 4:00. Hierdoor waren we telkens te vroeg of te laat voor de schildpad. Volgende week beter... (?)

Maar gelukkig stonden er deze week wel andere activiteiten op het programma, zoals de blogtitel al doet vermoeden: afval en bomen! (klinkt beter in het Engels).
Ons schildpadteam bestaat nog steeds uit Nidia, Paola en mijzelf, en we hebben inmiddels gezelschap gekregen van de Duitse Michelle. Dat is vooral voor mij erg prettig, omdat ik nu iemand heb om tegen te praten en op het strand te hangen. Het andere voordeel is dat Paola steeds vaker in het Engels tegen ons praat, of in een combinatie tussen Spaans en Engels.
Het weer is beter dan vorige week – minder regen – maar wel behoorlijk benauwd, en er zijn veel muggen. Leukere dieren zijn de talloze krabben en heremietkreeften op het strand en de neusberen en apenfamilies, die van boom tot boom springen en alle mango’s opeten, die we geregeld in de jungle (i.e. naast ons huis) zien.

De helft van de week spendeerden we geheel in Bahia de los Piratas: ’s ochtends het verzamelen van afval op de verschillende stranden en ’s middags zwemmen, lezen en schrijven. Op één van de ochtenden probeerden we de eieren van een schildpadnest van een maand geleden op te graven, maar de eieren waren nergens te bekennen. Het briefje dat we altijd in een nest leggen met de datum van de legging en het aantal eieren was er echter nog wel, dus we groeven op de juiste plek. Waarschijnlijke oorzaak: stropers.

De andere helft van de week maakten we uitstapjes, in het teken van trash and trees: twee naar Matapalo en één naar Playa Grande.
Matapalo is de dichtstbijzijnde “stad” bij Bahia de los Piratas. Het is een dorp zoals alle andere Costa Ricaanse dorpen: een groot groen grasveld met eromheen een school, twee supermarkten, een politiebureau en een kerk (meer heb je ook niet nodig). Het is niet ver, maar vanwege het gebrek aan transport is het een hele kriem om er te komen.
Op onze eerste trip hadden we de mazzel dat één van de mensen die hier woont zijn zoon naar school moest brengen, dus konden we in alle vroegte met hem meerijden over de hobbelige weg. De tweede keer hadden we minder geluk: niemand kon ons een lift geven vanaf het begin, maar er was wel een man die in Bahia werkt en soms zijn dochter naar school brengt. Als we geluk hadden zouden we hem tegenkomen op de weg naar Matapalo en zou hij ons een lift kunnen geven – anders zouden we het hele eind moeten lopen. We liepen zo’n drie kwartier over de zandweg (en kwamen volgens maps niet echt dichterbij het dorp) voor de desbetreffende man langs scheurde en ons meenam, en we binnen tien minuten in Matapalo waren.

Wat deden we in Matapalo? In Matapalo ligt, naast het politiebureau, een soortement ‘dorpstuin’ met kruiden en groenten, waarin de dorpelingen kunnen leren hoe ze organisch kunnen tuinieren. De mensen van de tuin organiseerden twee activiteiten afgelopen week waar wij aan deelnamen.
Woensdag was het een recycle-event. Er werden grote tonnen langs de weg gezet met afbeeldingen van glas, papier en plastic erop en een vrolijke bandje dreunde door de keiharde speakers voor het politiebureau met de oproep voor iedereen om zijn afval in te komen leveren en een cadeautje te krijgen. Het cadeautje was een bosje kruiden (koriander of spinazie) dat wij daarvoor uit de tuin hadden geplukt, schoongemaakt en bij elkaar gebonden. Het event begon rond een uur om 8:00, maar pas rond 9:30 kwamen er geregeld mensen langs met een zak plastic flessen of karton. Ondertussen begonnen wij aan een opruimactie van het grote groene grasveld en verzamelden alle glasscherven, plastic vorken, bierdoppen en snoeppapiertjes die we konden vinden.
Het tweede event in Matapalo was op vrijdag. Het was 15 juni, in Costa Rica ook wel bekend als Día del Árbor: boomplantdag! Samen met een groep Amerikaanse meiden en een paar vrijwilligers uit Matapalo brachten we een paar kleine boompjes naar een stuk bos waar een waterbron stond met gezond en schoon water voor de planten. Twee grote mannen met een schop groeven gaten terwijl wij de bomen planten en toedekten. We begrepen niet helemaal waarom we bomen moesten planten in een bos, maar goed – het was best leuk werk. En we zagen een tarantula (!).

Op zaterdag gingen we in alle vroegte naar Playa Grande, een iets grotere stad aan het strand met dezelfde naam, wat tevens een nationaal park is voor nestende schildpadden. Ook dit event was een boomplantdag, maar vele malen groter dan het event in Matapalo. Er waren maar liefst driehonderd vrijwilligers: van de politie, brandweer, hotels, universiteiten en nationale parken. We waren vroeg omdat we mee konden rijden met een ranger en konden ons nuttig maken door de ontvangst van de vrijwilligers voor te bereiden: stoelen uitklappen, sandwiches op schalen leggen, flesjes fris in koelkasten leggen, etc. Het ironische was wel dat voor een ‘groen event’ er behoorlijk veel plastic en dergelijke werd gebruikt (e.g. de in aluminium gewikkelde sandwiches, de plastic verpakkingen van de T-shirts, de kartonnen dozen voor de lunch…). Na een welkomssandwich en -toespraak in krakerig Spaans door de microfoon werden we in groepen verdeeld en wederom naar een bos gebracht om bomen te planten. We kregen nu zelf een schop mee om gaten te graven en een plant die veel groter en zwaarder was dan in Matapalo. Omdat we met zoveel mensen waren waren de eerste plekjes al snel bezet en moesten we voor de volgende planten ver het bos in lopen. Gelukkig werden er flesjes water uitgedeeld, want het was superwarm. Terug in het ontvangstcentrum kregen we lunch en een cupcake, en daarna gingen we naar het strand voor een kort uurtje bijkomen, om vervolgens weer naar huis te gaan.

Het was weer een nuttige week hier in de Costa Ricaanse jungle. Geen schildpadjes, helaas helaas, maar het opruimen van de stranden en het planten van bomen (al is het in een groen bos in een regenachtig Costa Rica) is ook belangrijk. Een schoon strand trekt schildpadden aan, hopen we dan maar.