The days in heaps of rain

Onze volgende stop lag opnieuw in the middle of nowhere: Whakahoro.
Maar eerst vroeg op, spullen pakken (maar mijn iPod vergeten) en naar Taupo. We hadden slechts een uurtje de tijd in Taupo, dus slenterden we wat rond en kochten een nieuwe regenjas voor Maud in een interessante soort super-Hema dat net een doolhof was waardoor we elkaar een paar keer kwijt raakten.
Door naar een supermarkt en via een waterval met zo’n sterke stroming dat er per minuut genoeg water van de waterval viel om vijf Olympische zwembaden te vullen (dus dat is een hoop) bereikten we de no exit road naar Whakahoro. De weg was bochtig en hobbelig en het waaide hevig, waardoor het pad bezaaid was met bomen en takken. Zo bezaaid zelfs dat we op een gegeven moment om moesten draaien en een andere, langere route naar beneden moesten nemen.
Met enkele vertraging bereikten we het Blue Duck Station (in het gebied Whakahoro), ons onderkomen voor die nacht. Het Blue Duck Station is een nog actieve boerderij vlakbij de beroemde Whanganui River, vol paddocks met koeien en schapen, oude werkhonden en een paar lodges voor feesten, partijen en voornamelijk voor Stray.
Dankzij de storm van de vorige nacht en middag was de elektriciteit uitgevallen, en dat betekende natuurlijk geen elektronische betaalmiddelen, geen oplaadpunten, geen licht, douches, waterkokers en broodroosters.
Omdat we te arm waren om te gaan paardrijden of kajakken kozen we (met nog wat andere mensen) ervoor om een wandeling van een uur of 1-2 te maken langs de paddocks tot een waterval. Een mooie wandeling, met uitzicht op de kuddes en af en toe op de bruinige rivier in het beboste dal. Na het modderige, glibberige, steile pad naar de voet van de waterval af en op gelopen te hebben, liepen we dezelfde route weer terug.
Het begon al donker te worden, dus kookten we bij kaarslicht onze heerlijke pasta carbonara en aten dat in het donker op. Daarna nog gezellig met onze groep bij het haardvuur buiten gezeten en wat gekletst, gedronken, muziek geluisterd en op een gegeven moment de ‘box game’ gespeeld: een spel waarbij het de bedoeling is dat je met je tanden een kartonnen doos van de grond oppakt (zonder je handen te gebruiken of met je knieën op de grond te komen). Na elke ronde werd er een inch van de doos afgescheurd, zodat hij steeds lager werd. Een hoop gelach, stijve benen en nekpijn verder was de winnaar overduidelijk: een Française die zonder een enkele fout telkens bijna in de split ging om de doos op te kunnen pakken.
Ondanks de gezellige avond zonder elektriciteit, was er ook slecht nieuws: de bekende en geroemde Tongariro Crossing (door ‘Mordor’ en langs ‘Mount Doom’) die voor de volgende dag op het programma stond, zou zeer waarschijnlijk niet doorgaan vanwege de regen, laaghangende wolken en voornamelijk harde wind. Dat was natuurlijk flink balen, omdat we ons daar heel erg op hadden verheugd en heel veel goede verhalen hadden gehoord.
Dat betekende wel dat we de volgende dag wat konden uitslapen en op ons gemakje richting het National Park konden rijden. Na een koffie- en snackstop in het cafeetje vlakbij de lodge (die zowel dienst deed als hotel als hostel), sprongen we allemaal weer in de bus om een alternatieve wandeling te doen. Een relatief korte wandeling van 2u door Mordor richting een mooie waterval. Het landschap was desondanks prachtig, vol heide, heuvels, riviertjes en groepjes bomen – met uitzicht op de onderkant van Mt Doom (Mount Ngauruhoe), omdat de rest in de wolken was gehuld.
Het weer was absoluut in dubio: het ene moment was het zonnig en warm, het volgende moment werd je bijna weggeblazen en weer het volgende was de zon weg en regende het. Al met al was het een prachtig, kort alternatief voor de Tongariro Crossing. Met als uitsmijter een korte wandeling naar een andere waterval met als bijnaam ‘Gollem’s Waterfall’, omdat het de plek was waar de beroemde scene van Andy Serkis als Gollum die een vis opeet op een steen is opgenomen.
Daarna terug naar het hostel voor een lekkere warme douche, internet en de resten van onze spaghetti carbonara.
De volgende dag hadden we om 6:25 de wekker gezet, om ons naar de receptie te haasten voor het beslissende woord: zou de Tongariro Crossing vandaag wel doorgaan? Vandaag was onze laatste kans, omdat we uiterlijk zondagavond in Auckland moesten zijn voor onze vlucht van maandag.
En jahoor, de Crossing ging vandaag door! Ook al was het weer verschrikkelijk (laaghangende wolken en af en toe buien).
We pakten onze spullen en na een afscheid van onze lieve medebusgezellen (die met de bus naar Wellington zouden gaan) sprongen we in de shuttle van het hostel richting het begin van de Crossing. Onze buschauffeur verzekerde ons dat vandaag een pittige dag ging worden en hij weigerde in eerste instantie Maud mee te nemen, omdat ze een spijkerbroek droeg. Volgens hem was de kans nagenoeg 100% dat we natgeregend zouden worden en een spijkerbroek zou volgens hem heel zwaar worden en niet snel drogen. Nee, die grijze joggingbroek van stugge stof die Maud daarna aan deed was een stuk beter…

De Tongariro Crossing staat bekend als de beste one day-walk die je in Nieuw-Zeeland kan doen. Het is een zware, maar mooie wandeling door het vulkanische landschap tussen de vulkanen Mt Tongariro en Mt Ngauruhoe (aka Mt Doom), door kraters en langs meren. Daarnaast is het de omgeving waar Mordor is opgenomen (hetzij met een hoop fotoshop) dankzij de zwarte rotsen en de idyllische kegelvorm van Ngauruhoe.
Mt Doom konden we helaas niet zien door de laaghangende wolken, maar we zijn er in ieder geval wel vlakbij geweest en hij staat incognito op de foto’s.
Het begin van de wandeling voerde door een prachtig dal met rotsen en het typische Nieuw-Zeelandse gele gras, langs een riviertje. Daarna ging de wandeling steil omhoog en kwamen we in de wolken terecht. We konden niks zien, alleen een paar meter om ons heen. Maar af en toe trokken de wolken op en hadden we een prachtige view op de krater waarin we liepen. Daarna nog een stuk omhoog tot het hoogste punt (op bijna 2km hoogte). Daar werden we bijna weggeblazen door de wind en waren onze handen verkleumd door de ijzige kou.
De afdaling was haast levensgevaarlijk, zonder pad en met alleen maar losse rotsen en zwarte kiezels. Maar toen de wolken opeens optrokken hadden we een prachtig uitzicht op de drie ‘Emerald Lakes’. Onderweg kwamen we aardig wat mensen in spijkerbroek tegen (‘O, you’re gonna die now’) en werden we natgeregend tot onze sokken in onze schoenen begonnen te soppen.
Na langs het prachtige Blue Lake gelopen te zijn (dat na een paar seconden ook weer verdween in de mist) begon de meer geleidelijke afdaling, eerst langs heuvels en valleien met prachtige gele heide waar we telkens alleen de volgende bocht konden zien.
Maar toen kwamen we uit de wolken en hadden we een spectaculair uitzicht op de heuvels, grasland in de verte, een groot meer en andere bergen. En eindelijk begon de zon ook te schijnen om onze verkleumde lichamen wat te ontdooien. De afdaling eindigde in een tropische bos met riviertjes her en der en na grofweg 6,5u lopen kwamen we bij de parkeerplaats aan waar we weer werden opgehaald.
Verkleumd genoten we van een chocolate brownie en chocolademelk in het cafeetje vlakbij het hostel, om alvorens in de hottub te springen. Daarna omkleden in warme, schone kleding en dineren met een cheeseburger en soep met garlic bread in het hostelrestaurant – want dat hadden we wel verdiend.

De dag daarna begon al goed: eerst arriveerde de volgende Straybus vanuit Whakahoro met Shafty als chauffeur, die mijn iPod had meegenomen (die ik vergeten was in Lake Aniwhenua). Dat was al fantastisch en het werd als maar beter toen ik als ontbijt de left over pancakes van het buffetontbijt (van het hotelgedeelte van de lodge) mocht hebben. Eerst wilde het meisje van het buffet me alles geven voor $5, maar daarna mocht ik het gratis hebben vanwege Paaszondag.
Rond 11:30 arriveerde onze bus richting Auckland met de hilarische Anna/Predator als buschauffeur. De rest van de bus was aardig, maar nogal moe van een heftige avond stappen in Wellington en het vroege vertrektijdstip.
Halverwege de 5u durende bustocht naar Auckland kregen we onverwachts een smsje: Annette was ook in Auckland! Annette, met wie we zo’n hechte band hadden opgebouwd tijdens onze eerste Straytocht langs o.a. Abel Tasman en Wanaka tot aan Queenstown.
Rond 18:00 hadden we dus een innige hereniging met onze lieve Duitse vriendin en haar hilarische, Amerikaanse reisgenoot Michael, die nog meer praatte dan ik.
Met z’n vieren hadden we een fantastische laatste avond in NZ en aten we een gourmetburger in een verlaten, maar goede Aziatische eettent en een crêpe deluxe in de Franse bistro van de vorige keer in Auckland.

Maandag was het vroeg opstaan, uitchecken en met z’n viertjes ontbijten. Mauds vlucht ging pas om 17:30, dus hoefde ze pas rond 14:00 weg uit de stad. Maar de mijne ging al om 13:25, waardoor ik om 10:00 al afscheid moest nemen van iedereen.
Dat was nou niet bepaald leuk en de tranen waren nabij, maar gelukkig is daar onze grote vriend facebook voor het contact houden met elkaar. En een nieuw avontuur staat op het punt te beginnen!
Want nu wacht ik, al sushi etend, op mijn vlucht naar Hong Kong. Op naar het Land of Dragons!