The days cross country(-ies)

Deze week vol avontuur begon op zondag in Rincon de la Vieja, de dag na mijn aankomst en de tocht naar de waterval. Ik was speciaal naar dit hostel in Liberia gekomen omdat ze transport aanboden naar het nationale park van de desbetreffende vulkaan. Om 7:00 kwam de bus, waar ook een breedgeschouderde en bebaarde man in zat waarvan ik eerst dacht dat het een Australische bergsporter was, maar die een Indiase ICT’er bleek te zijn die niet wist dat we gingen wandelen in het park en die ook geen eten of drinken bij zich had.
In het park waren twee wandelingen die we konden doen: een loop langs de vulkanische zwavel- en modderpoelen van 2.5 uur en een stevige hike door de jungle en heuvels naar een prachtige waterval (2 uur one-way). Ik had me natuurlijk goed voorbereid met een avocado-sandwich, liter water en wandelschoenen, maar mijn nieuwe beste vriend niet. We liepen samen langs de zwavelpoelen en hij was vooral heel erg teleurgesteld dat er geen vuur of lava te zien was (“Maar waar is de vulkaan dan?” Hier, vriend, hier.). De tweede wandeling was stevig, maar goed te doen met goede voorbereiding. Mijn nieuwe beste vriend veranderde van een veertigjarige ICT’er in een negenjarig zeurderig meisje (“Is het nog ver?” “Hoe steil is het pad dan?” “Ik ben moeeee”) en al gauw raakte hij achterop en had ik vrij weinig zin om op hem te wachten. De wandeling was het wel waard, want de waterval was heel mooi en het water heel verfrissend. Om 16:00 bracht onze taxi ons weer terug (ik was keurig op tijd - mijn nieuwe beste vriend was een uur achterop geraakt tijdens het wandelen).

Maandag was een lange, hele lange busdag, dwars door Costa Rica heen. Ik wilde om 8:00 de bus nemen naar San José, maar die zat vol, waardoor ik moest wachten op de bus van 9:00. De bus zat propvol en er was geen airco, dus het was een lange 4.5 uur durende tocht naar San José. Daar aangekomen had ik een halfuur om van de ene busterminal naar de andere te gaan, waar mijn bus naar Puerto Viejo zou vertrekken. Er was een lange rij om buskaartjes te kopen en toen ik eindelijk aan de buurt was bleek dat mijn bus helemaal niet van die bushalte vertrok. Snel in een andere taxi naar de juiste bushalte, waar ik net te laat aan kwam voor de bus van 14:00. Om het nog erger te maken: er was geen bus om 16:00 en de bus om 18:00 zat vol… Dus trok een taxichauffeur mij in zijn taxi om de bus van 14:00 te achtervolgen. Die achtervolging duurde echter een uur en kostte me veel te veel geld, maar ja, ik had geen tijd (en geen zin) om een dag in San José te moeten wachten. In de prachtige stad Guapiles wisten we de bus in te halen, waar geen zitplek meer was, maar wel een staplek op de invalideplaats. Drie uur lang in de bus en om 18:00 kwamen we dan eindelijk in het donker aan in Puerto Viejo.

Dinsdag was mijn enige volle dag in Puerto Viejo. ’s Ochtends ontbeten met Caribbean Pancakes in een schattig koffie- en chocoladebarretje en daarna het publieke strand bekeken, dat me enigszins tegenviel. Ik had het strand dus snel gezien en nam daarom tegen de middag de bus naar Cahuita, om het nationale park te bekijken. Tijdens mijn wandeling van de bushalte naar de ingang van het park kwam ik drie andere backpackers tegen: de Zwitserse Fabian, de Franse Flo(restan) en de Indische Dhaval uit de VS. Het park was heel mooi, met het bos direct naast de zee, turquoise water en wit strand. Halverwege de wandeling kwamen we een aap tegen die iets te dichtbij kwam, en vervolgens de felgekleurde tassen van twee Costa Ricaanse meisje aanviel. We probeerden de apen weg te jagen met stokken, maar in plaats dat ze weg renden begonnen ze te hissen en te slaan en één onbekende man werd zelfs gebeten. Uiteindelijk wisten we ze weg te jagen en de Fransman was zo hoffelijk om de meisjes terug te brengen naar de ingang van het park, terwijl wij een stukje gingen zwemmen en uiteindelijk ook achter ze aan kwamen. Gezessen gingen we iets eten in een restaurantje en ’s avonds kwamen we weer bij elkaar in het hostel van de jongens voor “drinkionary” (pictionary met shots). Vriendschappen door woeste apen, waar vind je dat nog?

Woensdagochtend maakte ik nog een laatste strandwandeling naar een strand aan de andere kant van Puerto Viejo, met prachtig rustige baaien met turquoise water en palmbomen. Daarna een vroege lunch met mijn internationale vriendengroep en met de shuttle van 12:00 richting de eilandengroep Boca del Toro (Panama). De tocht naar de grens was niet lang en de overgang was sketchy maar ging snel. Daarna was het nog een uur naar de havenplaats Almirante en vanaf daar met de boot naar Isla Colon, het ‘hoofdeiland’ van Bocas del Toro. Een Brits koppel – Tom en Lucy – ging naar hetzelfde hostel als ik, dus liepen we samen langs de koloniale felgekleurde huisjes van Bocas Town. ’s Avonds aten we gedrieën bij een Indiaas restaurant aan het water (dat wilden zij graag; en ik had toch geen andere vrienden).

Donderdag was een avontuurlijke dag. Na een gratis ontbijt van pannenkoeken in het hostel nam ik de watertaxi naar Isla Bastimentos, het 'natuureiland' van Bocas del Toro. De boot meerde aan in Old Town, een klein Caribisch dorp met aftandse houten huisjes op palen in afgebladderde verf. Er was een wandelpad vanaf het dorp naar het café Up in the Hill (een ecocafé met lokale koffie en home-made zeepjes) en vanaf daar een steil wandelpad door de jungle naar Wizard Beach. Het had die ochtend geregend, dus het pad was vrij modderig en glibberig, maar er waren gelukkig genoeg stenen en boomtakken om aan vast te houden.
Het strand was niet echt wat je zou verwachten van een Caribisch strand: woeste grijze golven met meerdere breeklijnen, harde wind en zeemist. Ik liep over het strand tot het uiteinde en daarna over een bossige klif naar het volgende strand: Red Frog Beach. Het begin van het strand was nog vrij nauw en bossig, met hier en daar wat baaien en een schildpad (!), waarschijnlijk een black river turtle. De tweede helft van het strand was meer toeristisch, vanwege een paar ho(s)tels. Aan het einde was een wandelpad naar nog een ander strand: Turtle Beach, het mooiste strand van de drie. Daar bleef ik een tijdje om mijn meegebrachte empanada op te eten en pootje te baden in de zee met de hoge golven en de sterke stroming. Rond een uur of drie keerde ik terug naar Red Frog Beach en kon ik via een hostel daar mee met de watertaxi terug naar Isla Colon en mijn hostel.
’s Avonds kwam ik mijn vrienden uit Puerto Viejo weer tegen en gingen we naar hetzelfde Indiase restaurant en vervolgens naar hun hostel (een heus partyhostel) voor een avondje dansen.

Vrijdag stond er een snorkeltour op het programma. Samen met zes Argentijnen en Tom uit mijn hostel (zijn vriendin Lucy deed een duikcursus en hij verveelde zich) spendeerden we de hele dag in en op het water. In de ochtend een tour langs Hollywood (een mangrove in laag water met een tal van zeesterren eromheen) en Sloth Island (een eiland waar we een stuk of drie luiaards zagen in de bomen, die hierheen vluchten om aan de wasberen op de andere eilanden te ontsnappen). Daarna gingen we een uurtje snorkelen boven felgekleurde koraalriffen met een hoop kleine en grote visjes.
Lunch in een restaurant op palen en vervolgens naar het eiland Zapatilla. Het weer was niet heel mooi (hoop bewolking met af en toe een stukje blauw), maar het Caribische palmboomeiland bleef supermooi met wit strand en turquoise water en onvoorspelbare golven die zonder pardon toeristen meenamen die een fotoshoot probeerden te houden in het water. We hadden een krappe twee uur de tijd voor zwemmen, wandelen en lezen voor we weer met de boot het hele eind terugvoeren naar het vaste land. Een speedboat, welteverstaan, die soms meters door de lucht vloog over de hoge golven heen.
’s Avonds kwam ik een meisje tegen dat ik nog kende van de VU (!) en ging ik met haar en haar Nieuw-Zeelandse travelbuddy een pizza eten. Het was die dag Filthy Friday (een heftig drankfeest dat de hele dag duurt) en we wilden aansluiten bij de afterparty, maar het was zo druk en benauwd in de bar dat ik maar weer terug ging naar het hostel.   

En dan zitten we al zo'n beetje op de helft van het backpackavontuur door Centraal-Amerika. Hoop gezien - en er komt nog een hoop.