The days of chocolade, ceviche and city lights.

Daar gaan we weer! De eerste intercontinentale reis sinds tweeëneenhalf jaar, "het mag weer"! Korter dan normaal, want er is in de afgelopen twee jaar veel veranderd, en ik ben nu een onafhankelijke meid mét een grotemensenbaan. Dat betekent niet meer drie maanden op reis, maar drie weken. Maar dat mag de pret zeker niet drukken!

Op zaterdag 4 juni vloog ik naar Quito (Ecuador), middenin het grote Drama van Schiphol: belachelijk lange wachtrijen, gecancelde vluchten, gigantische vertragingen. Weet je wat dan loont? Businessclass vliegen! Een beetje een impulsaankoop misschien, maar door een aanbiedingsactie van de KLM was een ticket Businessclass (terug wel economy) niet zoveel duurder – en een stuk luxer – dan een regulier ticket. En man o man, wat was ik daar blij mee. Binnen een halfuur was ik door de bagage drop off, security, en paspoortcontrole heen. Vooral het skippen van de reguliere securityrij was de bijbetaling al meer dan waard (het kostte me nog geen vijf minuten). Daardoor had ik in de terminal ruim twee uur de tijd om (gratis!) te ontbijten in de KLM Crown Lounge. Een plek vol met lekkere stoelen, leren banken, strandstoelen (natuurlijk), en houten tafeltjes, plus een uitgebreid ontbijtbuffet vol croissantjes, pannenkoeken, rijstpudding, roerei, braadworst, gebakken tomaat, koffie, thee, en bier. Om 9:00 begaf ik me naar de gate en om 9:50 zat ik – als één van de eersten natuurlijk – in het vliegtuig. Een heerlijke stoel en een KLM-toilettasje vol met leuke goodies lagen al op mij te wachten. Ik was er helemaal klaar voor – maar het vliegtuig helaas nog niet. We hadden namelijk technische problemen waardoor het vliegtuig niet wilde opstarten, waardoor de technische dienst moest komen om de boardcomputer te resetten. Dat leverde ons maar liefst tweeëneenhalf uur vertraging op. Maar goed, ik zat daar prinsheerlijk, met mijn nieuwe KLM-sokken aan en glas champagne in mijn hand.
Toen we dan eindelijk vertrokken kregen we meteen onze driegangenlunch. Dat begon als een beetje een anticlimax: ik had namelijk van tevoren aangegeven dat ik een vegetarische maaltijd wilde, waarbij ik ervanuit ging dat ze dan één van de vegetarische opties van het menu voor mij zouden reserveren. Maar nee; als je een ‘bijzondere maaltijd’ aanvraagt, dan krijg je ook daadwerkelijk een hele andere maaltijd. Die maaltijd was een beetje een teleurstelling, maar toen ik dit aankaartte bij de staff, bleken ze (gelukkig) nog zowel een regulier vegetarisch voor- als hoofdgerecht over te hebben. Zo kon ik toch nog genieten van een tartelette met appel-aardappelsalade en een stoofpotje met aubergine en uiencompôte, in plaats van een soort pittige nasi. Businessclass problemen, ik weet het.
Na het eten was het alweer bedtijd (om 16:00, maar goed, tijd is relatief in het vliegtuig). Lekker slapen op een stoel die gewoon helemaal plat kan. En toen ik wakker werd en om een kop thee vroeg, toen kreeg ik dat gewoon – in een stenen kopje en mét een koekje.
Met een fikse vertraging kwamen we aan het eind van de middag aan in Quito. Paspoortcontrole ging razendsnel omdat ik natuurlijk weer als eerste het vliegtuig uit mocht. En ook mijn bagage kwam al als vijfde koffer op de band, want die had een prachtig geel label met ‘priority’ erop. Nogmaals, businessclass loont aan alle kanten!
In de ontvangsthal werd ik opgewacht door Joel, de taxichauffeur van het hostel. Converserend in een mooie mengeling van Engels en Spaans liepen we naar zijn taxi en begonnen we aan de rit naar het hostel; een uur over drukke, slingerende Ecuadoraanse wegen in eerst zonneschijn en later hevige regenval (mucho lluvia, ja ik kan nog best Spaans). Aangekomen en ingecheckt in het hostel mengde ik me maar met wat andere backpackers; een Nederlandse jongen en een Oostenrijks meisje. Het hostel waar ik zit (Secret Garden) is groot, maar erg gezellig en sociaal: het heeft veel kleine hoekjes en plekjes, waar banken en dorms verstopt zitten, waardoor het niet groot lijkt en het makkelijk is om mensen te ontmoeten. Ook is er een dakterras met een prachtig uitzicht over de stad met alle lichtjes en een klein restaurantje voor ontbijt met avocado toast en avondeten met fajitas. Ik en mijn nieuwe vrienden hadden een gezellige avond kletsend over onze landen en (reis)avonturen; tot dusver lijk ik de enige te zijn die ‘maar’ drie weken weg is, want iedereen heeft woeste verhalen over vier maanden reizen door Colombia, Peru, en Ecuador. Ach, die tijd heb ik ook gehad...

Op mijn eerste volle dag in Ecuador werd ik vroeg wakker (niet heel gek, aangezien ik al om 21:00 naar bed was gegaan). Ruim op tijd om lekker te ontbijten op het dakterras en aan te sluiten bij de Free City Walk, tezamen met een aantal andere hostelgasten. De Free City Walk bracht ons door het historische centrum, langs wat verschillende kerken en staatsgebouwen, en door kleine marktjes waar we ijs met tropische smaken (guanabana, mijn oude favoriet uit Peru) en snoepjes gevuld met alcohol (bijzonder goor) konden proeven. De tour sloot af bij een chocoladefabriek, waar we een korte uitleg kregen over hoe cacao wordt gewonnen en wordt vermaakt tot chocolade, alsmede een kleine chocoladeproeverij met stukjes van 90% cacao en stukjes gezoete chocola met gesuikerde gember, citroengras, en chili (welke ik beleefd oversloeg) erin.
Na de Free City Walk – die bijna drie uur duurde – hadden we best een beetje honger, dus besloten ik en mijn nieuwe internationale vrienden (Italië, Ierland, VS, en Nederland) om naar een door onze gids aanbevolen restaurant te gaan voor ceviche. Ceviche is een soort rauwe-vissalade met citroen en kruiden, die ik ook wel in Peru heb gegeten en erg lekker vond. Het restaurant was een gigantisch complex vol houten tafels en plastic stoelen, waar enorme Ecuadoraanse families van een feestmaal genoten. Met mazzel vonden we een tafel voor acht op het overdekte dakterras. Toen de ober onze bestelling op kwam nemen nam hij alvast een voorafje mee; waar dat in Nederland brood met kruidenboter is, is dat in Ecuador een mengeling van popcorn, gezouten popcornkorrels, en plantaanchips. Het bijgerecht was overigens lekkerder dan het hoofdgerecht, want ceviche in Ecuador is blijkbaar meer een soort koude vissoep dan een vissalade; de smaak was hetzelfde als in Peru maar de vis was dusdanig ver gegaard dat hij bijna taai was. Helaas.
Terug in het hostel waren we allemaal best kapot, maar we hadden afgesproken om tezamen van Happy Hour (18:00-19:00) te genieten, als de losgeslagen backpackers die we zijn (iedereen was rond de dertig jaar oud). Dus na een welverdiend dutje begaven we ons naar het dakterras voor Moscow Mules van $2.50 en wederom een avondeten van fajitas (never change a winning team – zeker niet als in de helft van de gerechten onverwachts chilipeper zit). Ondanks de gezelligheid gingen we keurig om 23:00 naar bed; het dakterrascafé sloot toen immers ook. En dat was op zich best prima, want de volgende dag stond de volgende plaats in Ecuador alweer op de planning: het nationale park van Cotopaxi.