The days in the Misty Mountains

Grote verwachtingen hadden we van de Blue Mountains, aangezien Duco en Merel (van Leconfield) er ontzettend enthousiast over waren. We hadden een campsite geboekt in het kleinschalige hostel de Flying Fox (aangeraden door Merel) in één van de populairste steden om de Blue Mountains te verkennen, Katoomba. Het was een ontzettend schattig hostel, met een leuke staf en leuke medereizigers. Iedereen bracht het grootste gedeelte van de avond door in de gezamenlijke woonkamer, waar het verboden was tussen 18:00 en 21:00 om elektronica te gebruiken en je in feite gedwongen werd om te socializen, te lezen of muziek te maken met de trommels en (valse) gitaren.
Toen we na een eerste nacht in onze tent wakker werden, was het mistig en regende het een beetje. Maar we hadden goede hoop dat de mist op den duur wel weg zou trekken. Vanuit het hostel liepen we (via een informatiewinkel over de omgeving) naar Echo Point, een uitzichtpunt vanwaar de wandelingen begonnen en waar ook een informatiecentrum en café zat. Het was echter zo mistig dat het uitzichtpunt (dat uitzicht zou bieden op de bekende Three Sisters, drie grote rotsen) zijn naam niet echt waar maakte.
De dame van het informatiecentrum raadde ons daarom een wandeling in het dal aan; door het regenwoud zodat je niet echt overspoeld werd door uitzichtpunten zonder uitzicht. We daalden de Giant Staircase af naar beneden en liepen door het mistige regenwoud in het dal langs allerlei mooie watervallen naar een punt waar we zoetjesaan weer omhoog klommen. Ondanks dat het niet heel hard regende, waren we wel doorweekt van de mist en motregen, waar we hielden de stemming erin door heel hard oude themesongs te zingen. Na een kopje koffie en thee in een klein cafeetje liepen we via de grote weg weer terug naar Echo Point en naar het hostel.
Halverwege echter merkte ik dat er iets in mijn schoen zat – iets levends. Ik schopte het eruit en vol verbazing zagen we een dikke vette bloedzuiger over de straat kruipen. En daarna zagen we bloed op mijn sok – en mijn schoen, en mijn broekspijp. En op Mauds schoen en Mauds sok en Mauds broekspijp. We waren dus aangevallen door leeches.
In een kledingwinkel bekeken we onze benen en zagen gelukkig dat de bloedzuigers weg waren, maar dat ik één en Maud drie kleine wondjes had die behoorlijk bloedden. Bij de apotheek kochten we pleisters en desinfectiemiddel en in het hostel likten we onze wonden.
Bloedzuigers zijn  niet giftig of gevaarlijk en de wonden die ze achterlaten zijn niet groot, maar ze spuiten een stofje in je om je bloed dunner te maken en wanneer ze weg zijn, blijft het bloed maar stromen. Pleisters hebben daarom geen zin en we moesten bij elkaar verbandjes aanleggen om het bloeden te stelpen. Jeeeee, weer een nieuwe ervaring. Wel een hele smerige dit keer.

Na een heerlijke diner van pizza van Domino’s hadden we een ontzettend gezellige avond met onder andere Connie en Inge, twee Limburgers die het plan hadden om deze avond carnaval te vieren. Iedereen (11 man in totaal, waardoor de Engelse Andy en de Duitse Bea) kleedde zich raar aan en liet zijn gezicht door Connie schminken. We bouwden een klein feestje in de woonkamer, maar werden rond 00:00 door Ross de eigenaar weggestuurd, omdat hij niet wilde dat het een te luid feestje zou worden. Daarom gingen we maar naar de kroeg voor een hoop raar gedans en gedrink.

De volgende dag werden we laat wakker en was het weer nog steeds regenachtig en mistig. De wandeling langs look-outpoints die we eigenlijk gepland hadden zou hem niet gaan worden. In plaats daarvan liepen we opnieuw de Giant Staircase naar beneden met het plan om nu de wandeling in de vallei de andere kant op te maken (niet naar rechts afslaan onderaan de trap, maar naar links, richting de plaats Leura). Maar we waren nog geen kwartier aan het lopen in de vallei of we ontdekten alweer bloedzuigers in onze schoenen en renden als bezetenen naar boven. We hadden er allebei weer een nieuw wond bij: Mauds bloedzuiger zoog zich net vast toen we hem ontdekten en trok ik wonder boven wonder van haar huid met twee twijgjes – en mijn nieuwe vriend viel dood uit mijn broek toen ik het hostel wilde gaan douchen.
De rest van de middag maar lekker thuisgebleven, wat gelezen, thee gedronken, timtams gegeten en muziek gemaakt met de gratis instrumenten in het hostel. Avondeten met gebakken aardappelen met ham en aangebrande ui s en ’s avonds gezellig jenga en uno gespeeld met de twee Limburgers, de Oostenrijker Marc, de Zweedse Anja en de Engelse Samuel. Daarna nog de eerste aflevering van Sherlock gekeken (en Maud meteen fan gemaakt) en weer in onze comfortabele tent met stenen bodem gekropen.

Onze laatste dag in de Misty Mountains (want van ‘Blue’ was eigenlijk geen sprake) was nog steeds bewolkt en letterlijk uitzichtloos. We stonden vroeg op om in te pakken en namen de bus naar de buurplaats Wentworth Falls. Vanaf daar namen we een mooie wandeling die ons was aangeraden door de Limburgers: eerst een easy walk langs een beekje en vervolgens een steile klim naar beneden naar een vallei en langzaamaan weer omhoog. Het was nog steeds mistig, maar niet zo regenachtig en we konden wel de rotswanden en bomen onderscheiden en we zagen een hoop watervallen en geen bloedzuigers – kortom, de beste wandeling van de drie.
Na een kopje koffie in het café liepen we via een korte weg terug door het dorp naar het busstation. Terug in Katoomba pakten we onze natte en smerige tent en stinkende kleren in en vertrokken met de bus naar Blacktown, om over te stappen op de trein naar Sydney (werkzaamheden, dus er reed geen rechtstreekse trein naar Sydney). Na avondeten van Hungry Jack’s hamburgers en muffins/tiramisu namen we de nachttrein naar Melbourne. Melbourne, onze laatste stop op het vasteland van Australië!