The days with new friends

Daar zat ik dan, helemaal alleen in de lobby van het hotel, met al mijn tassen. Dat was heel raar, want voor het eerst sinds al die maanden was ik werkelijk alleen. Maar hopelijk niet voor lang.
Keurig om 10:00 werd ik opgehaald door de Projects Abroad medewerkster Zoloo en een wederom niet Engelssprekende driver. Ze brachten me naar het guesthouse waar ik de twee dagen voor ik naar het platteland zou gaan zou verblijven, om m’n spullen te droppen in een oude vertrouwde dorm.
Daarna weer in de auto naar de Project Abroad Office, voor wat uitleg, een lijst telefoonnummers, een kaart van Ulaanbaatar en een emergency card met een adres in het Mongools en nood- en taxinummers. En natuurlijk een Projects Abroad T-shirt.
Samen met de andere nieuwe vrijwilliger die vandaag begon (de 22-jarige Manon uit Frankrijk) kregen we een korte powerpointpresentatie over Mongolië: do’s and don’ts, de cultuur, nationale feestdagen en wat er van ons als vrijwilligers verwacht werd. Daarna liepen we samen met Zoloo vanaf de office, langs het centrale Suhbaatar Square naar het grote winkelcentrum de City Department Store (een ander centraal punt). Onderweg kochten we een nieuwe ouwe nokia en simkaart voor Manon en lunchten we met traditionele melksoep met dumplings in een klein restaurantje.
Manon en ik spraken af om ‘thuis’ (voor mij het guesthouse en voor haar haar gastgezin, omdat ze het journalistiekproject doet en dus in Ulaanbaatar verblijft) even op te frissen en daarna samen een eindje te gaan wandelen.
Maar ja, toen we elkaar ontmoetten bij de Department Store, begon het warempel te sneeuwen. Sneeuw in de zomer, dus. Daarom sjokten we maar wat rond in de gigantische Mongoolse Bijenkorf, dronken een kopje koffie en maakten een koude wandeling in de sneeuw. Daarna ging Manon terug naar huis en kocht ik in de Store een bodywarmer, een prachtige nieuwe tas (waarom ook niet) en rijlaarsjes.
’s Avonds eenzaam diner van lasagne en thee in het restaurantje naast het guesthouse. Leek duur, maar ze hadden gratis wifi – en niks is echt duur in Mongolië (lasagne en thee voor omgerekend €7,30).
Na wat internet in het guesthouse besloot ik vroeg naar bed te gaan, omdat de afgelopen twee nachten vrij kort waren. Helaas werd deze aankomende nacht de ergste in mijn hele geschiedenis in hostels en guesthouses: verkouden dus een verstopte neus, een hard snurkende buurman, dronken Mongolen die in het midden van de nacht terugkwamen en geen moeite deden om zachtjes te doen, een wekker die keihard aanstond en waarvan iedereen wakker werd om 6:00 behalve de eigenaar van het alarm zelf en als uitsmijter een bloedneus.

Uiteindelijk rond een uur om 9:00 opgestaan voor een gratis ontbijtje in het guesthouse. Na wat water gekocht te hebben ontmoette ik Manon om 11:00 bij de Department Store. Vanaf daar liepen we een rondje door de stad. We wilden naar een tempelmuseum, maar dat was helaas gesloten. Toen we echter langs het Suhbaatar Square liepen, was daar een soort ceremonie bezig. Allerlei verschillend geklede groepen soldaten stonden klaar en deden omstebeurt een ‘kunstje’ (muziek maken, marcheren, in de houding springen, etc.). We raakten aan de praat met Otgo, een reislustige Mongoolse die twee jaar in Sydney had gewoond en dus redelijk Engels sprak. Zij legde uit dat dit een soort ceremonie was waarbij alle verschillende groepen soldaten in Mongolië laten zien wat ze kunnen (zodat het volk gerust kan slapen omdat ze weten dat hun soldaten mooie muziek kunnen maken, mocht er oorlog uitbreken). Vervolgens nodigde ze ons uit om vanavond in een bepaald club salsa te komen dansen.
Na de ceremonie liepen we nog een rondje in de koude wind en lunchten op de bovenste verdieping van de Department Store, voorafgaand aan een nieuwe wandeling naar een boeddhistisch monastry en weer terug.
Om 16:00 had ik met mijn supervisor Enkhee afgesproken bij de Department Store om de laatste dingen voor morgen door te nemen. Daarna gingen we de supermarkt in de Store in om wat lekkere dingen te kopen die aan de vrijwilligers van het nomadenproject verschaft worden, omdat de nomadengezinnen eigenlijk alleen maar vlees eten en melk drinken. Een hoop appels, koekjes, chips, brood, honing, tonijn, thee en nootjes dus. Daarna terug naar het guesthouse voor wat internet en weer naar mijn favoriete restaurantje voor een laatste Westerse maaltijd (oldfashion fish & chips).
En toen door naar de salsa! Manon was te moe (nog steeds een jetlag), dus die belde af, maar ik besloot om toch maar een kijkje te nemen. De salsa was in een restaurant op 10 minuutjes lopen van mijn guesthouse vandaan en toen ik binnenkwam was net de gevorderdengroep bezig om wat nieuwe pasjes te leren, dus dat zag er erg professioneel uit. Ik ging zitten bij Otgo en twee van haar vriendinnen en we keken een uur lang naar de gevorderden, voor we zelf (met een heleboel anderen) aan de slag mochten. Een vrolijke Mongool legde ons de basispasjes uit en wat dansmoves en toen moesten we paren vormen. Omdat er te veel meisjes waren, vormde ik een duo met Otgo en we hadden de grootste pret. Na de les begon er een soort ‘salsadisco’ waarbij iedereen de pasjes kon oefenen en wat dansen, maar we kregen al snel een minderwaardigheidscomplex bij het zien van de gevorderden die iedereen van de dansvloer joegen met hun zeer goede dansmoves.
Rond 22:30 ging ik weer terug naar het guesthouse, om te douchen (voor de laatst keer voor de aankomende twee weken) en m’n tas in te pakken. Tegelijkertijd arriveerde de Britse Hannah, de vrouw die samen met mij morgen ook aan het nomadenproject zou beginnen. Ze was een interessante verschijning van in de veertig, met een leren paardrijbroek en pluizig haar in een vlecht. Ze vertelde dat ze zelf drie paarden had en lesgaf op boerderijen hoe je paarden ik kan zetten voor boerenwerk – iemand die er helemaal voor gaat in ieder geval.
En toen naar bed, voor eindelijk een goede lange slaap. En nu zit ik de wachten en te internetten tot het 12:00 wordt, wanneer we zullen vertrekken naar de nomadische steppe (slechts 2u rijden): op naar mijn nieuwe nomadische familie die zeer waarschijnlijk maar een paar woorden Engels spreekt, wel televisie en elektriciteit heeft, maar geen douche, internet of telefoonbereik. Tijd voor een culture-shock.