The days of (stressing for) the show

De afgelopen dagen waren druk en chaotisch en we werkten toe naar de grote spring/dressuur show van het weekend. Van maandag tot en met vrijdag waren we vrijwel de gehele dag (van 8:30 tot 18:00) bij de stallen: deuren en planken lakken, rondzwervend hout en stenen verzamelen, zaagsel verslepen, oude spijkers verwijderen, springpalen schoonmaken en verslepen, paalhouders verven, kettingen voor de buitenboxen vastmaken, etc. Elke dag was er gelukkig ook nog tijd om  te oefenen. Als beginnend ruiter deed ik mee met de makkelijkste variant van springen: poles on the ground. Ofwel, de palen liggen op de grond en je moet er overheen draven. Klinkt makkelijk, maar mijn paard (Yakima) heeft de neiging om er overheen te springen, waardoor het nog een hele klus is om (als beginnend ruiter dan hè) het paard in bedwang te houden en goed aan te sturen. Maandag tot en met donderdag kon ik oefenen tussen de werkzaamheden door en het ging steeds beter, dus ik had er wel vertrouwen in.

Maandagavond hadden we een korte game drive, maar het werd al gauw donker en koud en we kwamen niks bijzonders tegen. Wel zagen we een luipaard (!) toen we terugreden van de stallen naar bush camp. Omdat we de andere dagen eigenlijk geen tijd hadden voor een game drive maakten we donderdagochtend een extra large game drive van minstens drie uur. Glen reed met ons een heel eind het reservaat in, waar we een cheeta tegenkwamen die liep te paraderen langs het hek tussen Jejane en het buurreservaat. We volgden en bekeken hem voor minstens een halfuur en hij vond ons zo niet interessant dat we heel dicht bij hem in de buurt konden komen. Later op de game drive volgden we een stroom van gieren naar een dode, half-opgegeten giraffe. En we hielden een fotoshoot bij een boom wiens takken zo hingen dat ze een schommel vormden. Een kalme, Zuid-Afrikaanse ochtend binnenin een drukke week.

Vrijdag was er eigenlijk geen tijd meer om te oefenen, omdat de pistes klaar werden gemaakt voor de show en er de hele dag trailers met paarden binnenkwamen. Wel konden we er nog even tussenuit voor een relaxed buitenritje tussen de impala’s, zebra’s en waterbokken door. Aan het eind van de middag was eigenlijk alles verbouwd en verhuisd: onze eigen paarden stonden in de paddocks buiten en de stallen en nieuwe buitenboxen waren gevuld met allerlei onbekende, nieuwe paarden voor de show (ruim veertig gastpaarden in totaal). Het hele terrein stond vol met pick-ups en trailers. ’s Avonds hadden we nog even een relaxed diner in het lokale restaurant, voor we op tijd naar bed gingen voor het drukke weekend.

En toen begon één van de meest poshe evenementen uit mijn leven tot dusver. ’s Ochtends was het even stressen omdat we een beetje te laat vertrokken en ik en Vivienne om 9:00 al begonnen met onze poles on the ground. Onze paarden werden opgezadeld terwijl wij het parcours in de arena gingen verkennen: eerst werden we nog weggestuurd omdat we niet properly dressed waren en we mochten pas de arena betreden in een witte rijbroek, laarzen (of schoenen met chaps) en een poloshirt met een cap. Vivienne was eerst en die deed het ontzettend goed. Daarna kwam in met Yakima en het ging prima, alleen had ik één weigering (ofwel mijn paard wilde niet over één paal stappen waardoor ik een extra rondje moest lopen) en ging ze een stuk galopperen wat niet echt de bedoeling was. Maar we hebben gelachen. Na onze poles on the ground kwamen de serieuzere sprongen: de rest van de meiden sprongen de 50 of 60 cm, en we keken ademloos toe hoe de gevorderde ruiters de 110 en 120 cm sprongen. De gevorderde ruiters zorgen er overigens vaak wel voor dat hun paarden matchende zadeldek en beenbeschermers hadden (en soms zelfs bijpassende stijgbeugels en zweep) - en ze droegen geen polo, maar witte blouses met keurige zwarte colbertjes. Ondertussen zaten de niet-actieve ruiters en hun familie in vakantiestoelen onder een partytent te genieten van hun sandwiches en biertjes uit hun koelbox, terwijl hun persoonlijke grooms voor hun paarden zorgden. Naast de springarena was er een openluchtwinkeltje opgezet waar je paardenspullen kon kopen, een professionele fotograaf die actiefoto’s van de ruiters verkocht en een kraam met broodjes ei-bacon en cappuccino’s. ’s Middags moesten we de springpalen verslepen naar een ander parcours en ’s avonds opnieuw voor de volgende dag. Omdat we ’s middags niet zo veel te doen hadden, gingen we op een korte trail. Zondagochtend begon het hele schouwspel opnieuw (ik sprong niet, ik had me maar voor één keer ingeschreven) en ’s middags gingen we met een grote groep terug naar het bush camp, omdat we wel genoeg springende ruiters hadden gezien. Het was een rustige middag en avond, met wat middagdutjes en wifi en ’s avonds The Lion King op onze bush beamer met een civet een paar meter achter ons en leeuwengegrom in de verte (real life sound effects).

Maandagochtend gingen we wat later naar de stallen omdat het dressuuronderdeel later begon dan het springen. Het was een stuk rustiger, omdat er maar een stuk of tien deelnemers waren. Alle deelnemers hadden zichzelf en hun paarden leuk aangekleed en deden een kur op een liedje. Een relaxte en amusante ochtend. ’s Middags kwam er een nieuwe meisje aan (weer een Duitse…) en gingen we terug naar de bush camp voor wifi en een grote schoonmaak van onze bungalow. ’s Avonds een game drive (niks bijzonders, gewoon wat zebra’s en giraffen) en daarna was het tijd voor wraps en drie soorten cake. Namelijk, als je valt je paard afvalt ben je de anderen een taart verschuldigd. De meesten brengen zich er makkelijk vanaf door een taart te kopen, maar twee meiden hadden wel zin om een taart te bakken (eentje was zelfs twee keer van haar paar gevallen) waardoor we een enorme carrot cake, chocoladetaart en red velvet cake kregen voorgeschoteld. (nom nom nom). Daarna keken we met een paar meiden nog een slechte thriller op de bank, terwijl tien meter van ons vandaan een hyena lag te slapen en keurig lag te wachten tot wij de keuken verlieten om zich vervolgens op ons vuilnis te kunnen storten. Een passend stressvol en apart einde van een stressvolle en aparte week.