The days of exploring

Het werk in de stallen en verblijf in de bush is natuurlijk hartstikke leuk, maar er is meer in dit deel van Zuid-Afrika te beleven. Daarom stond afgelopen weekend in het teken van excursies en verkenning: drie drukke dagen met activiteiten.

Vrijdag was een drukke maar goed bestede dag. 7:00 op voor het ontbijt en om 8:00 Afrikaanse tijd (dat is 8:30 Europese tijd) vertrekken in het busje richting Moholoholo Wildlife Rehabilitation. We kwamen net op tijd aan voor de tour van 9:30. Die begon met een introductiepraatje over het centrum, foto’s van gewonde dieren en het aaien van een jonge honingdas. Daarna kregen we een tour door het centrum: eerst mochten we een tamme cheeta aaien (die spinde als een grote kat) en daarna gieren voeren door een stukje rauw vlees in een gehandschoende arm te houden. Vervolgens brachten we een bezoekje aan de grotere roofkatten en –honden (leeuw, luipaard, wilde honden en hyena), die alleen van ons gescheiden werden door een hek van dubbeldik kippengaas onder stroom. Daarna zagen we nog een honingdas, een serval, een caracal en een paar roofvogels, voor we na twee uur het centrum verlieten. Vervolgens brachten we eerst nog een bezoekje aan een oase van souvenirwinkeltjes voor we bij een beroemd pannenkoekenhuis naast een zeer oude baobabboom genoten van een stevige lunch. Drie mensen bleven bij het pannenkoekenhuis, terwijl de rest vertrok richting Jessica the hippo. Jessica de hippo is een nijlpaard dat als uitgehongerde, verweesde baby gevonden werd door een lokale man en zijn vrouw, die haar vervolgens opvoedde als hun eigen kindje. Nijlpaarden zijn eigenlijk heel agressief, zijn zwaar en hebben vlijmscherpe tanden, maar Jessica is ronduit een schatje. Ze leeft in een rivier achter het huis, slaapt voor het huis (kan ook het huis in en heeft daar al meerdere salontafels en bedden geplet), maar kan ook naar krüger zwemmen. Ze komt altijd terug, want ze weet dat ze hier lekkere rauwe wortels, zoete aardappels en rooibosthee krijgt. We konden Jessica voeren, aaien en zelfs een kusje op haar harige neus geven; a once in a lifetime experience.
Na Jessica haalden we de anderen weer op en gingen we weer terug naar het bush camp. We hadden anderhalf uur even vrije tijd om uit te rusten, voor we om 18:00 weer in de auto sprongen. Er was namelijk een benefietavond voor een zieke vriendin van het gezin, om geld in te zamelen om haar kanker te kunnen bestrijden. Het was een beetje een gekke avond: buiten waren hapjes, goedkope wijn, kampvuren en een smartlapzanger, er was een veiling en een loterij en in het huis waar het gehouden werd was een kunstgalerij. Twee uur lang vermaakten we ons met de hapjes en mee blèren met de zanger, voor we om 21:00 eindelijk terug gingen en een laat diner hadden bij het lokale restaurant.

De zaterdag begon rustig: uitslapen, rustig ontbijten en wifi-en en vervolgens om 12:00 op weg naar Mariepskop (een uitzichtpunt in de Drakensbergen). Eerst een halfuurtje in de bus tot de voet van de bergen, om vervolgens in de achterbak van de pick-up van Ryan te klimmen die hij had bekleed met matrassen en dekens. In ongeveer een uur reden we naar een prachtig uitzichtpunt over de bergen en vallei. Na een hele fotoshoot (we blijven meisjes) lunchten we en genoten nog wat van het uitzicht met een goed boek. Even later reden we tien minuutjes verder naar de top van de berg voor nog een fotoshoot (waarvan één op een gevaarlijk ver uitstekende rots) en om van de ondergaande zon te genieten. Toen de zon weg was, sprongen we weer in de achterbak en maakten we een nest van de matrassen, dekens, truien en jassen om aan de terugtocht de beginnen. Het werd steeds donkerder en kouder, maar we lagen daar wel lekker in de achterbak naar de sterren te kijken. Helaas moesten we om veiligheidsredenen de achterbak weer verruilen voor het busje aan de voet van de bergen. Terug in het bush camp hadden we een laat avondmaal van spaghetti bolognese (te koud voor een braai) en vroeg naar bed.

Zondagochtend vertrokken we rond 9:00 opnieuw richting de bergen, maar nu voor een wandeling langs drie watervallen. Eerst een stop bij een dam en een prachtig spiegelend meer, plus een geïmproviseerd minimuseum met dieren op sterk water, verschillende soorten poep en vergeelde foto’s. Daarna reden we naar het begin van de wandeling: eerst een stukje wandelen tot de onderkant van de eerste waterval, waar je vanaf een hoge rots het ijskoude water in kon duiken (wat slechts een paar waaghalzen deden – ik niet). We bleven even uitrusten, voor we aan een letterlijke klim naar de volgende twee watervallen begonnen. Het was een steile klauter, maar Ryan en Neil hadden het vaker gedaan dus hielpen ons naar boven, en de Zwitserse Vivienne had (natuurlijk) geen enkele moeite met het beklimmen van de steile rotsen. Na een uitputtende klim bereikten we de voet van de derde en laatste waterval, die vanaf de hoge rotswand naar beneden in de canyon klaterde (niet dat er veel water was, vanwege de “winter”). De rotswand was prachtig gekleurd van grijs onder tot roodoranje boven. Na een stevige en lange lunch begonnen we aan de steile klim- en glijpartij naar beneden, tot we uiteindelijk allemaal weer veilig onderaan de eerste waterval stonden. Het laatste stuk teruglopen en weer in de auto terug naar het bush camp, waar we rond een uur of 15:00 aankwamen. Nog genoeg tijd dus voor een rustige namiddag met wifi en skype, koken en een film kijken op het geïmproviseerde filmscherm tussen de bomen.

En nu is het weer tijd voor een 'gewone werkweek', met aankomend weekend de show...