The days of saying goodbye

En dan zijn we plotseling vier maanden vol rooftopbars, freakshakes, foodtrucks en roadtrips verder (en studie niet te vergeten). Morgen ga ik Melbourne, mijn oude vertrouwde thuishaven van de afgelopen vier maanden, alweer verlaten. Ergens ging deze tijd heel snel voorbij, maar het voelt ook alsof ik hier al jaren ben (lekker cliché hè dit). Ik ga Melbourne – en alle mensen en plaatsen die erbij horen – oprecht missen.

De laatste twee weken in Melbourne begonnen goed: direct de dag nadat ik terug kwam uit Perth ging ik samen met de meiden brunchen bij een hippe tent. Heerlijke pannenkoeken met amandelen, nutella, banaan, suikerspin en eetbare bloemen.
Maar toen begon het echte werk: studeren voor mijn vier examens. De examens waren verdeeld over twee weken: ik had er één op de dinsdag in de eerste week en de andere drie op maandag-dinsdag-woensdag in de tweede week. De examens telden niet heel zwaar mee, maar het was veel stof en ik wist natuurlijk niet precies hoe lastig ze zouden zijn.
Omdat de bouwvakkers ook tijdens de examens vrolijk doorgingen met herrie maken, had ik weinig keus dan vroeg opstaan en met al mijn hebben en houden elke dag in de bibliotheek te bivakkeren. Als ik vroeg was, kon ik nog net de laatste plek bemachtigen. De dagen waren saai en lang en het weer begon langzaam beter te worden. Dus nam ik vrijdagmiddag vrij om van de zon te genieten en ’s avonds pizza te eten met de meiden.
Woensdagmiddag was ik dan eindelijk verlost van de examenstress en tegelijkertijd klaar met mijn studie voor de aankomende 3,5 maand (i.e. ik moet begin februari pas weer beginnen). Dat is een vrij raar gevoel, zeker om te bedenken dat ik geen zomervakantie heb gehad en eigenlijk aan één stuk door aan de universiteit heb doorgebracht (al, moet ik toegeven, lijkt het daar niet erg op met al mijn tripjes tussendoor).

De vrijheid werd goed ingeluid met een tweedaagse trip naar Wilsons Promontory (the Prom), een mooi natuurpark drie uur rijden van Melbourne. Tabea en ik hadden een auto gehuurd waarin we konden slapen (doordat op de achterbank en de kofferbak een groot matras was geplaatst). Donderdag haalden we de auto op en reden naar de uni om onze tassen, dekens, kussens en boodschappen in te laden. Daarna begonnen we aan de lange trip naar de Prom. De Prom neemt een hele peninsula in beslag en er is slechts één autoweg van grofweg 40km vanaf de ingang in het noorden tot een camping aan de kust in het westen. De weg slingert om heuvels heen en geeft prachtig uitzicht op andere heuvels, moerasachtig gebied en de zee met kliffen. We reden tot een punt van waaruit een wandeling naar Mt Oberon begon: een wandeling van een uur over een vrij saai pad met een klim van meer dan 300 meter. De uitputtende klim werd beloond met een spectaculair uitzicht over de heuvels, de baaien en de zee. Vervolgens reden we naar squeaky beach, een mooi strand met knarsend wit zand (‘squeaky’), grote stenen waar je op kon klauteren of verstoppertje kon spelen, en zelfs een beekje over het strand heen. We sloten de dag af met een bezoekje aan Picnic Bay, een ander mooi strand, waar we uitzicht hadden op een fraaie zonsondergang.
We reden in het halfdonker naar onze camping aan het begin van het park en zagen emoes, kangoeroes en zelfs een paar wombats onderweg! De eigenaar had de sleutel voor de boomgate en een kaart van de camping voor ons achtergelaten in een envelop. Het kostte ons enige moeite om in het donker de campingkeuken te vinden en we hadden mazzel dat er nog wat pannen, borden en bestek in de auto lagen, want die waren we natuurlijk zelf vergeten mee te nemen. De nacht in de auto was claustrofobisch maar warm en we werden de volgende dag wakker van het felle zonlicht dat door alle ramen scheen.

Na het ontbijt gingen we naar de receptie voor een gecombineerde check-in/check-out en kregen we van de receptionist een goeie tip voor een wandeling. Het was wat bewolkt, maar de wandeling langs een heuvelrug met uitzicht op rotsen en baaien was erg mooi. Na de lunch in de warme auto begon het te regenen en dat zette flink door, dus besloten we om maar aan de lange terugreis te beginnen. Vlak voor we ons eindpunt bereikten stopten we bij een schattig Mexicaans restaurantje voor een lekker avondmaal van quesadillas.

Zaterdag was een regeldag: inpakken, wassen, dingen uitprinten, schoonmaken. Buiten regende het pijpenstelen, dus ik hoefde me niet schuldig te voelen over het ‘verspillen’ van mijn op één na laatste dag in Melbourne. ’s Avonds ging ik samen met Tabea en Anne (die als enigen nog over waren van mijn internationale vriendinnenclubje) naar een hippe cocktailbar voor een afsluitend drankje.

Zondag was mijn laatste dag in Melbourne. Het weer was beter dan de dag ervoor en af en toe brak de zon tussen de wolken door. Na een rustige ochtend kwam ik tegen het middaguur in het centrum aan. Ik slenterde wat door de stad, genoot van een chai latte en gevulde donut aan de waterkant en nam veel foto’s van mooie gebouwen en uitzichtpunten op de bruggen (oftewel, lekker de toerist uithangen). Aan het eind van de middag begon de zon echt te schijnen en kon ik lekker mijn boek lezen tussen de meeuwen en duiven op Federation Square, het iconische hart van Melbourne. En toen met de tram naar huis, om de laatste hand te leggen aan het inpakken en schoonmaken. Het voelt zo kort geleden dat ik in Melbourne aan kwam – en nu ga ik alweer weg. Maar naar huis gaan we nog lang niet.