The days on rocks and socks (Sydney)

Na de elf dagen vol lol, paardrijden, hondenkusjes en goodnighthugs van cowboys en Zweden was het tijd om afscheid te nemen van Leconfield. Bianca (afgekort als B) was met haar eigen auto naar Leconfield gereden en bood ons en Merel een lift naar Sydney aan. In de Coles kochten we wat repen en kaasbroodjes voor onderweg en begonnen toen aan ons zes uur durende roadavontuur, op de achterbank goed ingesnoerd tussen de backpacks, rugzakken en schoenen. Zes uur lang reden we door bossen, weilanden en gekke plattelandsdorpjes, en uiteindelijk door de files en hoge gebouwen van Sydney. Rond zes uur ’s avonds kwamen we bij B’s eigen kleine huisje aan, dropten we onze spullen en gingen avondeten inslaan. Onder het genot van hamburgers, noodles en salade, met thee en timtams na, lieten we B’s moeder onze foto’s zien.
’s Avonds keken we The Help op B’s grote tv, maar waren zo moe dat we allemaal omstebeurt in slaap vielen.

’s Zaterdags gingen we na het ontbijt richting Manly Beach in de auto. Na een paar uur zonnen en zwemmen verliet B ons om haar werkkleding op te halen. Ondertussen gingen wij drieën lunch halen en daarna bracht B ons naar haar moeders huis, waar we van de wifi gebruik konden maken (afkicken hoor, 11 dagen zonder internet). Rond een uur of zes verlieten we het huis om bij het strand wat eten te halen. Merel voelde zich niet zo lekker, dus die zetten we thuis af. Maud, B en ik haalden Thai (heerlijke kokossoep met paddenstoelen en jasmijnrijst voor mij) en aten dat op het strand op, met een zonsondergang in onze rug (één van de weinige nadelen van de oostkust: zonsondergang aan ‘de verkeerde kant’).
’s Avonds de films Finding Nemo (kan ook moeilijk anders als je in Sydney bent) en Django Unchained.

Zondagochtend zette B ons af bij de bushalte die ons naar het centrum zou brengen en namen we afscheid van haar. Daar aangekomen probeerden we zes hostels voor we eindelijk een plek voor drie personen voor twee nachten konden vinden: een privékamer met eigen badkamer in Nomads Westend. Bij Wicked Travel (ons favoriete internetspot in Brisbane, die eigenlijk in elke grote stad een winkel heeft) maakten we een tijdje gebruik van het internet en hadden een late lunch bij het geroemde 24/7 pannenkoekenrestaurant Pancakes on the Rocks. Vanuit daar liepen we naar het Opera House en sneakten er even naar binnen (de voyer doet denken aan een grote parkeergarage) en weer naar buiten. Via de Botanical Gardens en Hyde Park wandelden we naar de Coles voor boodschappen voor het avondeten en ontbijt.
In de keuken van het hostel verwenden we onszelf met pasta-pesto en keken we de film Rent op m’n laptop.

Maandag ontbeten we met heerlijk Coles brood met Coles chocopasta en Coles pindakaas. Daarna gingen we naar het Sydney Aquarium: een redelijk groot aquarium met felgekleurde Finding Nemo- vissen, enorme roggen met stippen met lange staarten en gemeen kijkende haaien met scherpe tanden. Via een paar tunnels kon je door het aquarium lopen en zag je de reusachtige roggen als een soort vogels over je heen vliegen en waren we er getuige van hoe een zeekoe zijn geslachtsdeel tegen het plafon van de tunnel drukte, uit blijdschap voor zijn lievelingsmaal (sla).
Na de lunch namen we de bus naar Bondi Beach, waar we met Caela hadden afgesproken. Na een paar uur gezwem, gezon en geklets was de zon weg en kozen we één van de goedkopere, maar lekkere restaurantjes langs de boulevard voor een diner van pizza en vierkazen-gnocchi met water.

Dinsdag was onze laatste dag in Sydney, of eigenlijk die van Merel en mij: voor mijn Mongoolse visum moet ik doordeweeks naar Canberra, maar we willen ook graag naar de Blue Mountains (te bereiken vanuit Sydney). Maud hoefde niet per se naar Canberra en bleef liever een paar dagen langer in Sydney, om met Caela als gids een nieuw deel te verkennen en weer eens heftig te feesten. Maar Merel wilde mij wel vergezellen naar Canberra, dus vandaar.
Onze laatste dag in Sydney dus vulden we met een bezoekje aan het Australian Museum: een museum met verschillende tentoonstellingen, zoals een hele zaal met skeletten van dieren en vogels, een afdeling van opgezette vogels en insecten, een expositie over spullen van Aboriginals, een atelier met mineralen en andere bijzondere stenen en een hele tentoonstelling van de dieren die in Australië leven en leefden, zoals een gigantische wombat (ter grote van twee grizzlyberen), de Tasmaanse tijger (‘per ongeluk’ uitgeroeid omdat hij schapen opat) en allerlei ‘prekangaros’ die klommen in plaats van sprongen.
Leuk detail: Leconfield kende een schuur vol tweedehandskleren (die mensen daar hadden achtergelaten), die je kon gebruiken als werkkleding of gewoon als normale kleren. Een gratis-klerenkans die je natuurlijk niet aan je voorbij kan laten gaan: een veel te grote grijze shirttrui, een lange turkooise broek, een shorts en een paar kekke rijlaarsjes. Over die laatste twijfelde ik, want ze waren erg leuk, maar misschien overbodig. Toch meegenomen en maandag en dinsdag op rondgelopen. Maar dinsdagochtend, toen we op weg waren naar het museum, brak de zool van mijn linkerschoen af. En aangezien de schoenen een kleine hak hebben, liep ik noodgedwongen scheef. In het museum deed ik ze daarom maar uit: museum op gestreepte sokken!
Rond half vier verlieten we het museum. Maud en Merel childen hem de laatste paar uur voor de trein in Hyde Park met een zak chips, terwijl ik aan een nieuwe onderneming begon: mijn camera had het namelijk begeven na de middag op Bondi Beach. Er was zand in de lens gekomen en hij wilde daarom niet meer aangaan. Ik ging naar verschillende reparateurs in Sydney en die zeiden allemaal hetzelfde, dat reparatie een week zou duren en rond de $100 zou kosten (omdat de lens helemaal uit elkaar gehaald en schoongemaakt zou moeten worden). Ik kon dus maar beter een nieuwe camera kopen. Bij ‘Teds camerawinkel’ kocht ik een camera voor $200, die bijna hetzelfde model was als de camera die ik eerst had, zodat ik gewoon dezelfde batterij, stekkers en geheugenkaart kon blijven gebruiken. Alleen de zoomfunctie is een stuk minder, maar deze camera heeft wel een ‘zelfdenkende flits’ (dus hoef je niet handmatig in te stellen) en GPS-functie. Da's wel een voordeel, maarja - wel een duur voordeel...