The days of settling in Straya

Ik wist het wel. Wie eenmaal begint met reizen, die raakt verslaafd. Toen ik afgelopen zomervakantie terug kwam van een aantal weken Zuid-Afrika, raakte ik in een kleine dip: ondanks dat mijn studie leuk was en ik veel lol had met mijn vrienden, miste ik het reizen en backpacken en het ontdekken van nieuwe plaatsen heel erg. In eerste instantie wilde ik mijn minor het jaar daarop gewoon aan de VU volgen, maar dat plan besloot ik om te gooien en ik schreef me in voor een minor in het buitenland. Een hoop uitzoekwerk en papierwerk later kreeg ik half januari het verlossende nieuws te horen: ik was aangenomen aan Deakin University in Melbourne, Australië. Ja hoor, ik ging weer terug naar Australië. De maanden daarna waren gevuld met allerlei geregel voor mijn aankomende exchange: inschrijven aan de universiteit, accommodatie regelen, vliegtickets boeken, visum aanvragen, reis- en zorgverzekeringen fixen, een onderhuurder zoeken… Jaja, wie graag naar Straya wil moet veel geduld hebben. Gelukkig zaten vier van mijn huisgenoten in hetzelfde schuitje, omdat zij ook op exchange gingen (naar Helsinki, Istanbul, Bangkok en Singapore), dus we konden samen huilen en klagen.
Omdat Australiërs hun zomervakantie vieren in onze winter, begint het schooljaar bij hen in februari: het eerste semester is van februari t/m juni en het tweede van juli t/m oktober. Ik zou het tweede semester op exchange gaan: dit betekende voor mij dus twee weken zomervakantie en drie maanden kerstvakantie. 

De week na mijn laatste tentamens zaten nog vol laatste stress, paniek en afscheidsuitjes en toen stond ik opeens op 1 juli om 8:00 op Schiphol. Dikke kus voor iedereen en toen op pad.
Mijn reis van Schiphol tot mijn eigen kamer op de universiteitscampus in Melbourne duurde bijna twee volle dagen. Ik vloog via Londen en Dubai naar Melbourne, waar ik en nog twee andere studenten met een busje naar de campus werden gebracht. Ik zit in een klein huisje op de campus samen met negen andere studenten: iedereen heeft zijn eigen kamer met een bed, grote kast en bureau en we delen drie badkamers en een grote keuken/woonkamer. Ik was nog niet binnen of ik werd al verwelkomd door mijn huisgenoot Ellis. Ze vertelde me dat ik samen met overbuurjongen Brendan (een Amerikaan) de enige uitwisselingsstudenten zijn: de rest (de overige acht dus) zijn Australiërs.

Ik had de volgende dag keurig de wekker om 8:00 gezet en na een ontbijtje van een geleend ei en sneetjes brood, nam in de tram richting de stad. De tram doet er ongeveer 40 minuten over om naar Flinders Station te gaan, zeg maar het centraal station van Melbourne. Het was heel gek om de stad weer te zien waar ik samen met Maud bijna drie jaar geleden een paar dagen was geweest. Ik wandelde een beetje lukraak door de stad, langs een soortement kerstmarkt (met kraampjes met warme chocomel en een schaatsbaan), lunchte met banana bread in hetzelfde restaurantje als waar ik met Maud geweest was, bezocht ACMI (gratis museum over film en geluid, met een bijzondere tentoonstelling over Oscar Wilde's the Nightingale and the Rose) en de Queen Victoria Market. Na een lekker kopje koffie en een stop bij de supermarkt nam ik de tram weer terug. ’s Avonds had ik met drie van de andere Nederlandse meiden van VU afgesproken om samen te eten bij één van hen thuis. En toen weer ‘vroeg’ naar bed, want de volgende ochtend moesten we al om 7:00 fris en fruitig ergens op de campus zijn, voor de fenomenale beach welcome. 

Alle exchange-students hadden de mogelijkheid om zich op te geven voor de (gratis) beach welcome: drie dagen lang leuke dingen doen in de kustplaats Lorne. We kregen een muffin en een briefing over Australië en werden vervolgens in de groepen gedeeld (ik zat in group red). Per groep reed een bus naar Lorne en elke groep sliep op een andere plek: sommigen in een hostel, anderen in bungalows en wij hadden de mazzel dat we in een luxe hotel sliepen. Ik had zelfs mijn eigen kamer met een kingsize bed en badkamer. De bustocht duurde drie uur, maar die vulden we met speeddaten, dus het was erg gezellig. Ik was de enige Nederlander in mijn groep, naast een hoop Zweden, Denen en Amerikanen. Bij aankomst kregen we een lunch en daarna konden we het dorp en het strand verkennen (met lekkere koffie, een leuke tweedehands boekwinkel en koala’s in de bomen), met tussendoor een lesje yoga in het hotel. ’s Avonds was er een barbecuebuffet en daarna een dj in een ander, minder luxe, hotel, een kwartiertje wandelen langs het strand bij ons vandaan.

De volgende dag moesten we vroeg op omdat we om 9:00 surfles hadden. Het regende pijpenstelen en het was erg koud, maar in het water viel het best mee. Twee uur lang ploeterden we in het water, geholpen door een handjevol instructeurs, en het was zowel ontzettend uitputtend als ontzettend leuk. Na het surfen moesten we ons snel omkleden voor een wandeling door een klein natuurreservaat, maar het regende zo erg dat we eigenlijk niks zagen en helemaal doorweekt waren. We lunchten in een klein restaurantje met burgers en fish-and-chips en gingen daarna terug naar het hotel voor een warme douche, goed boek en middagslaapje. Het avondeten bestond opnieuw uit een barbecuebuffet en daarna gingen we weer naar de dj in het hotel.

Op de derde dag van het beach welcome gingen we alweer naar huis: we kwamen rond lunchtijd weer op de campus aan en na een armoedige lunch van veel te zoute noodles besloten mijn nieuwe beste vriendin Mattie (uitspraak: Maddy) en ik om boodschappen te doen. De dichtstbijzijnde supermarkt ligt op een tramrit van 5-10min van de campus vandaan en de dichtstbijzijnde tramhalte is 5-10min lopen. Oftewel: zelfs even naar de supermarkt in een avontuur in Australië. ’s Avonds aten Mattie, haar Amerikaanse schoolgenootje Katie en ik in een lokaal sushirestaurant, met groene thee cheesecake als dessert.

Donderdag en vrijdag waren drukke regeldagen: donderdag was er een meeting voor praktische zaken over Deakin (noodnummers, wijzigen van vakken, lokalen, etc.), kochten we onze boeken en gingen we – na een gezonde pizzalunch – naar de stad voor het regelen van een kortingskaart voor het ov en mooi uitzicht over nachtelijk Melbourne. ’s Avonds thee en film met de andere meisjes van de VU. Vrijdagochtend kocht ik in de bij kmart (kruising tussen een Hema en een Ikea) wat leuke spulletjes voor in mijn kamer en ging ’s middags met de meisjes van de VU naar het centrum, voor een bezoek aan het shrine of remembrance monument, drankjes op een rooftopbar en vuurwerk op de Docklands. De dag werd afgesloten met pasta en cake met twee Deense meisjes en een ander Nederlands meisje elders in het centrum.
Op mijn laatste dag van mijn eerste week in Melbourne regelde ik eindelijk mijn Australische simkaart – en ging ik met wat meiden naar St Kilda’s, voor een rustgevende strandwandeling, schattige pinguïns, mooie zonsondergang en lekker eten. Om de dag tot slot af te sluiten met goede gesprekken met mijn huisgenoten (ééntje zweert dat ze in een uur honderd kipnuggets kan eten).

Het is wennen – natuurlijk. Waar twee jaar geleden alle nieuwigheid in stapjes kwam (nieuwe stad, nieuwe studie, nieuw huis, etc.) komt nu alles tegelijk. Maar het komt goed: ik heb een aantal leuke vriendinnen gemaakt, de meisjes van de VU zijn erg aardig en in mijn huis zitten ook genoeg gezellige mensen die graag Melbourne willen laten zien en Nederlands willen leren (“vriendschapsverzoek” en “gemeenschappelijke vrienden” zijn blijkbaar lastig woorden). Al met al ben ik na een week al best gesetteld in Straya. Dus dat belooft wat voor de aankomende vierentwintig.