The days chasing sunshine

De afgelopen weekdagen waren een stuk relaxter dan die van vorige week. Ik had twee deadlines, maar ik had daar vorige week zoveel aan gedaan dat ik ze deze week alleen maar hoefde over te lezen.
Maandag was een drukke dag met twee hoorcolleges en yoga; dinsdag werd gevuld met een werkgroep, boodschappen en huiswerk; woensdag ging ik ’s middags naar de stad voor een koffie en de laatste hand aan m’n assignment; donderdag lagen we de hele middag op het gras te genieten van de zon en live muziek, met ’s avonds unit dinner; en vrijdag verfde ik m’n haar. Het weer was de hele week heerlijk: de lente was eindelijk begonnen – dachten we... we hadden toen nog geen flauw benul dat de lente maar drie dagen zou duren (nu regent het namelijk alweer).

In het weekend was het tijd voor een kleine roadtrip: de Deense Anne, de Duitse Tabea en ik hadden samen voor het weekend een auto gehuurd om een paar bijzondere plaatsen rondom Melbourne te bezoeken.
Zaterdagochtend haalden we onze prachtige felblauwe Toyota op en reden naar Phillip Island, een prachtig eiland met bijzondere kliffen en veel Australische flora en fauna. Het was slechts 1.5u rijden, dus we hadden een volle dag de tijd om te genieten van alle uitzichtpunten. Eerst maakten we een wandeling over het strand en een aantal kliffen, om vervolgens in een cafeetje van een kopje koffie te genieten. Daarna lunchten we aan het strand en reden naar de andere kant van het eiland voor andere mooie uitzichtpunten over kliffen, rotsen en een hevige branding. Aan het eind van de middag maakten we een ritje over dirtroads langs de kust, waar we springende kangoeroes tegenkwamen, en genoten van een (helaas bewolkte) zonsondergang aan het strand. We sloten de dag af met pizza en pasta in een lokaal restaurantje, voor we terugreden naar Melbourne.

Zondag stond de Great Ocean Road op het programma: een scenic route langs de kust ten westen van Melbourne (voor de topografieliefhebbers: tussen Warrnambool en Torquay). Het was een eindje rijden, dus we zaten al om 7:00 in de auto. Met enkel één tussenstop om te tanken bereikten we keurig om 9:00 het begin van de Great Ocean Road. Maar ons keurige schema werd volledig in de war gegooid door een knipperend bord dat aankondigde dat een groot stuk van de Road was afgesloten vanwege een fietswedstrijd. Hadden wij weer.
Het eerste deel konden we gelukkig nog wel zonder moeite doen: een prachtig stuk over de kliffen en langs heuvels, met uitzicht op de felblauwe zee met enorme golven. We maakten twee stops: een uitzichtpunt bij een vuurtoren en het aankondigingsbord van de Great Ocean Road (dat zich vreemd genoeg kilometers na het begin bevindt). Het weer was zowel zon als motregen, met als resultaat een prachtige volle regenboog. We bleven de regenboog zien; hoe veel bochten we ook maakten, elke keer was de regenboog daar weer. Leverde mooie foto’s op.
Rond 10:00 kwamen we aan in Lorne: de plaats op een derde van onze Great Ocean Road en de plaats waarvandaan we niet verder konden vanwege de fietswedstrijd. Gelukkig bleek de Road vanaf 15:30 weer open te zijn, dus besloten we om (via een andere weg) naar het einde te rijden en vanaf daar terug over de Great Ocean Road. Helaas ging de andere weg pas om 11:00 open, dus hadden we een uurtje vrij in Lorne, dat we vulden met een mooi uitzichtpunt op de zee en een wandeling naar een waterval door het regenwoud. Na een vroege lunch begonnen we aan onze roadtrip naar het einde van de Great Ocean Road (in dit geval, Port Campbell), een autorit van ongeveer twee uur. De rit was nog best aangenaam: eerst een stuk door het regenwoud en daarna over heuvels en door weilanden vol koeien. Luisterend naar een radiozender met een muziekcapaciteit van twaalf popnummers, die daarom noodgedwongen herhaald werden ieder uur.
Ondertussen wisselde het weer af tussen stralende zon en keiharde regenbuien, en tussen een strakblauwe lucht en donkere wolken. Oh, Australië...

Rond 13:30 bereikten we eindelijk het eindpunt van de Great Ocean Road. We spendeerden het begin van de middag met het bezoeken van prachtige uitzichtpunten op de steile kliffen, verlaten stranden, gelaagde rotsen en ruige golven (voor de uitzichtpuntliefhebbers: the Arch, London Bridge, Lord Ard Gorge, Razorback, Twelve Apostles en Gibson Steps). Plus een paar korte wandelingen over boardwalks, glibberige trappen en langs weilanden met schapen.
Het weer begon helaas steeds slechter te worden: het was nog net goed genoeg om mooie foto’s te maken met een beetje zon en blauwe lucht, maar aan het eind van de middag begon het zachtjes te regenen. We gingen snel de auto in om onze weg te vervolgen, hopend of beter weer verderop, maar het begon alleen maar harder te regenen.
Het volgend stuk van de Road leidde ons naar Apollo Bay en slingerde door het regenwoud (waar de regen perfect bijpaste). Vanaf Apollo Bay tot Lorne (het stuk dat eerst afgesloten was) was een stuk langs de kust, slingerend tussen heuvels en stranden. De regen was heftig, maar dat maakte het uitzicht op zich wel mysterieus: dreigende laaghangende wolken rond de heuvels, gure verlaten stranden en enorme golven in een woeste grijze oceaan.
We aten in Lorne, voor we aan onze terugreis begonnen – twee uur in de auto terug naar Melbourne (in het donker en de regen, rijdend aan de linkerkant op een onverlichte weg) en een halfuur in de tram naar de universiteitscampus (we lieten de auto achter bij Tabea, omdat die dichtbij de depot woont).

Na het drukke en spectaculaire weekend is het nu tijd voor de laatste drie studieweken. Het mooie zonnige weer is alweer vervlogen en er is 24/7 regen voor in de plaats gekomen, maar hé, misschien is dat maar beter voor het studeren. We bewaren de zon wel weer voor de volgende trip.